Με λαμπρότητα η ενθρόνιση του Μητροπολίτη Μεγάρων Κωνσταντίνου

Στον καθεδρικό Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μεγάρων τελέσθηκε η ενθρόνιση του νέου Μητροπολίτη Μεγάρων και Σαλαμίνος κ. Κωνσταντίνου, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.

Η επίσημη υποδοχή πραγματοποιήθηκε στην κεντρική πλατεία Ηρώων, όπου τον υποδέχθηκαν ο Τοποτηρητής της Μητρόπολης, Μητροπολίτης Νικαίας κ. Αλέξιος, τοπικοί παράγοντες με επικεφαλής τον Δήμαρχο, εκπρόσωποι των Σωμάτων Ασφαλείας, των Ενόπλων Δυνάμεων, τοπικών αρχών, κληρικοί και λαϊκοί.

Παρόντες ήταν οι Μητροπολίτες Περιστερίου κ. Χρυσόστομος, Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος, Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος, Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιος, Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, Κασσανδρείας κ. Νικόδημος, Πειραιώς κ. Σεραφείμ, Σύρου, Τήνου, Άνδρου, Κέας και Μήλου κ. Δωρόθεος, Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης κ. Παύλος, Ζιχνών και Νευροκοπίου κ. Ιερόθεος, Σερβιών και Κοζάνης κ. Παύλος, Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμίας, Κορίνθου κ. Διονύσιος, Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεώργιος, Παροναξίας κ. Καλλίνικος, Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας, Ζακύνθου κ. Διονύσιος, Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού κ. Κύριλλος, Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννης, Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ, Ελασσώνος κ. Χαρίτων, ο Δωδώνης κ. Χρυσόστομος, Βρεσθένης κ. Θεόκλητος, Κορωνείας κ. Παντελεήμων, οι Επίσκοποι Ελευσίνος κ. Δωρόθεος, Μεθώνης κ. Κλήμης, Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο Φαναρίου κ. Αγαθάγγελος και ο Σαλώνων κ. Αντώνιος. Επίσης, παρέστησαν οι Μητροπολίτες Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, Κισσάμου κ. Αμφιλόχιος, Ανδριανουπόλεως κ. Αμφιλόχιος, Ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Λεοντοπόλεως κ. Γαβριήλ, Ηλιουπόλεως κ. Θεόδωρος, Ιεράρχες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Φιλαδελφείας κ. Βενέδικτος από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, Έγγρας κ. Ιερώνυμος, του Πατριαρχείου Σερβίας και Λευκουπόλεως κ. Πολύκαρπος από το Πατριαρχείο Βουλγαρίας.

Ο Δήμαρχος της πόλης καλωσόρισε τον Μητροπολίτη Μεγάρων λέγοντάς του «σας καλωσορίζουμε στην νέα σας πατρίδα». Ο Μητροπολίτης Μεγάρων ευχαρίστησε τους τοπικούς άρχοντες, κλήρο και λαό για την υποδοχή και τόνισε πως «από σήμερα ισόβιος σκοπός του είναι η συμβολή στην ευημερία των κατοίκων της Μητρόπολης».
Στην συνέχεια με πομπή κατευθύνθηκαν στον Καθεδρικό Ναό.

Ο Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Επίσκοπος Μεθώνης κ. Κλήμης ανέγνωσε την εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου και το Προεδρικό Διάταγμα για την ενθρόνιση του Μητροπολίτη Μεγάρων και Σαλαμίνος κ. Κωνσταντίνου κι αμέσως μετά τελέσθηκε η Ενθρόνιση.

Τον νέο Μητροπολίτη καλωσόρισαν ο Μητροπολίτης Λεοντοπόλεως κ. Γαβριήλ, ως Εκπρόσωπος του Πατριάρχη Αλεξανδρείας, ο τοποτηρητής της Μητρόπολης, Μητροπολίτης Νικαίας κ. Αλέξιος, οι Δήμαρχοι Ασπροπύργου και Μάνδρας, εκπρόσωπος του Δήμου Ελευσίνος και ο Πρωτοσύγκελλος της Μητρόπολης Επίσκοπος Ελευσίνος κ. Δωρόθεος.

Στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Μητροπολίτης Μεγάρων τόνισε: «η μετ’ επιμελείας άσκηση της ποιμαντικής διακονίας στην τοπική Εκκλησία Μεγάρων και Σαλαμίνος θα αποτελεί το γνήσιο και μοναδικό κριτήριο της αγάπης μου προς τον Σωτήρα Χριστό. Με τους όρους και τις προϋποθέσεις, που θέτει Εκείνος, όταν περιγράφει τον καλό ποιμένα: «ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησι ὑπὲρ τῶν προβάτων». Ο Επίσκοπος αγωνιά και αγωνίζεται για κάθε μέλος της ποίμνης του. Μεριμνά για τις πάσης φύσεως ανάγκεςτών παιδιών του. Αναφέρει προς τον Θεό νυχθημερόν τις προσευχές καίτίς αγωνίες τους. Εφαρμόζει τον Παύλειο λόγο:«τὶς ἀσθενεῖ καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τὶς σκανδαλίζεται καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;». Το χέρι του, ως φυσική προέκταση του χεριού του Χριστού, οφείλει να καταδεικνύει προς όλους ανεξαιρέτως τον δρόμο προς την ασφαλή Κιβωτό, την Εκκλησία μας και εξόχως την ανεξάντλητη πηγή του αγιασμού τους: το ιερό θυσιαστήριο. Την αδαπάνητη θεία Τράπεζα, απ’ όπου εκπηγάζουν «ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη,ἡ μακροθυμία, ἡ χρηστότης, ἡ ἀγαθωσύνη, ἡ πίστη, ἡ πραότης, ἡ ἐγκράτεια». Όλοι οι καρποί του Αγίου Πνεύματος».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο Μητροπολίτης Μεγάρων επεσήμανε: «Είναι αδήριτη ανάγκη, αδελφοί μου, να εργαζόμαστε αδιάκοπα για αυτήντήν ευλογημένη ενότητα. Ενότητα πίστεως και αγάπης, η οποία σημαίνεται κατά πρώτον από την αδιάρρηκτη σχέση της τοπικής μας Εκκλησίαςπρός την κατ’ Ελλάδα αυτοκέφαλη Εκκλησία, υπό του έχοντος την τιμή και ευθύνη της Προεδρείας αυτής, δηλαδή του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, του, κατά τον θεολόγο Γρηγόριο «απλού τον τρόπον και πολυειδούς την κυβέρνησιν». Σημαίνεται όμως, επίσης και από τον αγαπητικό σεβασμό προς κάθε άλλη Εκκλησία με προεξάρχουσα στην εργώδη προσπάθεια της οικουμενικής ενότητος και καταλλαγής την Κωνσταντινουπολίτιδα Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και τον άριστον οιακοστρόφο αυτής, τον Πατριάρχη του Γένους μας κ.κ. Βαρθολομαίον.

Ζητώ, αδελφοί μου, από σήμερα να με δεχθήτε, να σας διακονήσω «εις τύπον και τόπον Χριστού»με το φρόνημα, το οποίο ήδη σας περιέγραψα. Αυτό το εκκλησιαστικό φρόνημα οφείλω να σας εξαγγέλω. Μέλημά μου, να σας βοηθήσω, να κατανοήσουμε, «ότι η Εκκλησία δεν είναι ιδεολόγημα με περιορισμένο περιεχόμενο και χρονικότητα.Δεν ακολουθεί προγράμματα, αλλά καταδεικνύει μία στάση, μία νοοτροπία. Αφαιρεί τα προσωπεία και εξαγιάζει τα πρόσωπα. Δημιουργεί ήθος, όχι ηθική.Το ήθός της απορρέει από την εμπράγματη και λειτουργική βίωση του δόγματος. Η Εκκλησία παράγει αληθινό πολιτισμό. Είναι «εν τω κόσμω», χωρίς να υιοθετεί τα σχήματα του κόσμου. Αλλιώς, δεν μπορεί να τον μεταμορφώσει «εν Χριστώ Ιησού». Δεν μπορεί να αναιρέσει από τον κόσμο την φθορά καί τόν θάνατο».

Προσφέρετε, συνεπώς, την καρδιά σας δι’ εμού στον Χριστό και επιτρέψτε μου να σας υπηρετήσω με ταπείνωση, αγάπη, πατρική εγρήγορση και ελπίδα κοινής αναστάσεως και σωτηρίας. Σας προσκαλώ να συλλειτουργήσουμε διά της Ευχαριστίας -γιατί αυτό είναι Εκκλησία- το Μυστήριο της Ζωής. Να αποβάλλουμε τα φοβικά σύνδροματής αυτάρκειας, της φιλαυτίας και της διαιρέσεως, διότι εμπεριέχουν ώσμωση αλλοτρίωσης. Πρόγευση αιώνιου και πνευματικού θανάτου. Παράγουν κρίση, την οποία, δυστυχώς, βιώνουμε τραγικά σήμερα ως Γένος και ως Έθνος. Σας προσκαλώ να αγωνιστούμε ως εκκλησιαστικό Σώμα, με ειρήνη καρδιάς, την ειρήνη του Χριστού, δηλαδή, για την καταξίωση και την πρόοδο του όμορφου τόπου μας και όλων ανεξαιρέτως των κατοίκων του.Να συνέχει διαρκώςτήν σκέψη μας, ο Παύλειος λόγος, ότι «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ πάντες γὰ ρὑμεῖς εἷς ἐστὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν».

Στη συνέχεια ο Μητροπολίτης Μεγάρων ευχαρίστησε όλους όσοι, όπως είπε, αποτέλεσαν και αποτελούν σταθμό της ζωής του, τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, συγγενείς και συνεργάτες.

Ολοκληρώνοντας τον επιβατήριο λόγο του ο Μητροπολίτης Μεγάρων υπογράμμισε: «Ανήλθα σε τούτη την Καθέδρα με δέος ιερό. Διότι, δανειζόμενος τα λόγιατού αγίου Κοσμά, του Αιτωλού, «τοῦτος ὁ θρόνος εἶναι ὁ τάφος μου». Σας μίλησα «ἐν ἱλαρότητι καρδίας» όχι για εμένα -τι θα μπορούσα να πω άλλωστε- αλλά για Εκείνον, τον Μέγα Αρχιερέα, του Οποίου την ιερή εικόνα προηγουμένως κατασπάσθηκα και πάντοτε θα προσκυνώ, προκειμένουνά ανέρχομαι κατά το δικό Του υπόδειγμα στον Θρόνο του Επισκόπου.
Προσεύχεσθε, παρακαλώ, για την ελάχιστότητά μου. Να κατευθύνει ο Παράκλητος τις πράξεις και τα διανοήματά μου. Την ψυχή και την καρδιά μου. Ώστε να καθίσταμαι «ημέραν καθ’ ημέραν» αγαθός και πιστός επιστάτης στο τοπικό μας γεώργιο.
«Τὸ λοιπόν, προσεύχεσθε, ἀδελφοί, περὶ ἡμῶν, ἵνα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου τρέχῃ καὶ δοξάζηται, καθὼς καὶ πρὸς ὑμᾶς, καὶ ἵνα ρυσθῶμενἀπὸ τῶν ἀτόπων καὶ πονηρῶν ἀνθρώπων· οὐ γὰρ πάντων ἡ πίστις. Πιστὸς δέ ἐστιν ὁ Κύριος, ὃς στηρίξει ὑμᾶς καὶ φυλάξει ἀπὸ τοῦ πονηροῦ».

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Μητροπολίτη Μεγάρων και Σαλαμίνος Κωνσταντίνου:

«Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός»[1]

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμε,

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Λεοντοπόλεως κ. Γαβριήλ, ἐκπρόσωπε τῆς Α.Μ., τοῦ Πάπα καὶ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας καὶ Πάσης Ἀφρικῆς κ.κ. Θεοδώρου,

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Νικαίας, ἄχρι τοῦδε Τοποτηρητὰ τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας Μεγάρων καὶ Σαλαμῖνος κ. Ἀλέξιε,

Θεόλεκτε σύλλογε τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν,

Ἐξοχώτατοι κ. Ὑπουργοί,

Ἐντιμότατοι κ. Βουλευτές,

Ἐντιμότατε κ. Ἀντιπεριφερειάρχα,

Ἀξιότιμοι κ.κ. Δήμαρχοι Μεγάρων, Μάνδρας, Ἐλευσῖνος, Ἀσπροπύργου καὶ Σαλαμῖνος,

Ἐνδοξώτατε Στρατηγέ,

Ἀξιότιμοι ἐκπρόσωποι τῆς τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως, τῶν πολιτικῶν, δικαστικῶν, στρατιωτικῶν, ἀστυνομικῶν καὶ ἐκπαιδευτικῶν Ἀρχῶν,

Ἀξιότιμοι ἐκπρόσωποι τῶν τοπικῶν φορέων καὶ συλλόγων,

Τίμιον Πρεσβυτέριον, Χριστοῦ Διακονία,

Ὁσιώτατες μοναστικὲς ἀδελφότητες,

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοὶ καὶ φίλοι, πιστὰ παιδιὰ τῆς κατὰ Μέγαρα καὶ Σαλαμῖνα συνεκλεκτῆς,

Τὸ ἄμετρον ἔλεος τῆς Τρισηλίου Θεότητος, ἀξίωσε πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν τὴν ἐλαχιστότητά μου, μὲ τὶς τίμιες ψήφους τοῦ ἱεροσυνοδικοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, νὰ ἐκλεγῶ καὶ ἐν συνεχείᾳ διὰ τῆς χειροτονίας μου, νὰ περικοσμηθῶ μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ κανονικοῦ Ἐπισκόπου καὶ Μητροπολίτου τῆς θεοσώστου ἐπαρχίας Μεγάρων καὶ Σαλαμῖνος. «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν»[2].

Αὐτὸ τὸ ἀνεξιχνίαστο ἔλεος τοῦ Πανοικτίρμονος Σωτῆρος, μὲ ὁδηγεῖ ἐτούτητὴν ὥρα ἐπιβαίνοντα στὴν Καθέδρα τοῦ Ἐπισκόπου, κατὰ τὴν πρώτη καὶ ἐπισημοτάτη στιγμὴ τῆς ἐνάρξεως τῆς ἀρχιερατικῆς μου διακονίας κοντὰστά «παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός».

Ἰδοὺ ἐγώ, ὁ μικρὸς ἐν ἀξίᾳ καὶ πολὺς ἐν κρίμασιν, ἐν μέσῳ ὑμῶν ἀδελφοί· καὶ ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας συμπάσης Αὐτὸς ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ Χριστός.

Ἀναλαμβάνοντας τὸ ἄροτρο τοῦ τοπικοῦ γεωργίου, κατανοῶ, ὅτι ἀναμένετε νὰ ἀκούσετε ἀπὸ τὸ στόμα μου -κατὰ τὸ εἰωθός- τὸν εἰσβατήριο λόγο.

Σὲ καιρούς, ὅμως, ὅπου ὑπερπερισσεύουν οἱ μεγαλόστομες δηλώσεις καὶ οἱ -χωρὶς ἀντίκρισμα- ὑποσχέσεις, προτιμῶ νὰ καταθέσω ἐνώπιόν σας, ἀντὶ μεγαλόπνοων προγραμματικῶν ἐξαγγελιῶν, προσωπικῶν ὁραματισμῶν καὶ φληναφημάτων, γιὰ τὰ ὁποῖα ἀναπόδραστα θὰ κρινόμουν ἀπὸ τὴν ἱστορία καὶ τοὺς ἀναγνῶστες της, κάτι οὐσιαστικώτερο, θεολογικὰ βαθύτερο καὶ ἐξόχως ἐκκλησιολογικό: τὴν ἐποφειλομένη μαρτυρία τῆς ὑπαρκτικῆς μου σχέσεως πρὸς τὴν ὄντως Ἀλήθεια καὶ τὴν ὄντως Ζωή, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Τὸν δίκαιο Κριτὴ καί τὸ αὐθεντικὸ κριτήριο τοῦ πολυκύμαντου βίου μας.

Καὶ μὲ ἀφετηρία τὴ μαρτυρία μου ὡς πρὸς αὐτὴν τὴν σχέση, νὰ παρακαλέσω καὶ νὰ προσκαλέσω προσωπικὰ ὅλους ἐσᾶς, τοὺς ἀδελφοὺς καὶ παιδιὰ μου,τὸ σεμνοπρεπὲς καύχημά μου, νὰ προσπαθήσουμε νὰ συνδεθοῦμε «ἐν τῷ συνδέσμῳτῆς εἰρήνης»[3], προκειμένου νὰ διακριθοῦμε στὸν πνευματικὸ στίβο, στὰ καλὰ ἔργα, νὰ πολλαπλασιάσουμε -εἰ δυνατὸν ἑκατονταπλασίως- τὰ τάλαντα, τὰ ὁποῖα μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Οἰκονόμος τῆς ζωῆς μας καὶ τελικῶς νὰ ἀπολάβουμε ὅλοι μαζί, ποιμένας καὶ ποιμενόμενοι, πατέρας καὶ τέκνα, «τὸν καλὸν καὶ ἄφθαρτον τῆς νίκης στέφανον»[4]τῆς ἐπουρανίου βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Συνεπῶς, ὁ λόγος καὶ οἱ σκέψεις μου δὲν γίνεται νὰ εἶναι προσωπικοί. Ὀφείλουν νὰ σημασιολογοῦνται ἀπὸ τὸν Μονογενῆ Λόγο. Ἐκεῖνος προσδιόρισε -ἅπαξ διὰ παντός- μὲ τὴν ζωή, τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, τὸ κήρυγμα καὶ τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ τῶν λειτουργῶν Της. Ὁ Ἐπίσκοπος καὶ οἱ, κατὰ τὸν θεοφόρο Ἰγνάτιο Ἀντιοχείας, «σύνδουλοί»[5] του, δηλαδή, οἱ πρεσβύτεροι καὶ οἱ διάκονοι, μεταλαμπαδεύουν ἀλληλοδιαδόχως αὐτὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα.

Ἐπ’ αὐτοῦ, ἐπιτρέψτε μου, νὰ μιλήσω ἐν συντομίᾳ στὴν ἀγάπη σας.

Λέγει ὁ Κύριος: «εἰ φιλεῖς με Πέτρε, βόσκε τὰ ἀρνία μου, ποίμενετὰ πρόβατά μου»[6]. Ἑπομένως, ἡ μετ’ ἐπιμελείας ἄσκηση τῆς ποιμαντικῆς διακονίας στὴν τοπικὴ Ἐκκλησία Μεγάρων καὶ Σαλαμῖνος θὰ ἀποτελεῖ τὸ γνήσιο καὶ μοναδικὸ κριτήριο τῆς ἀγάπης μου πρὸς τὸν Σωτῆρα Χριστό. Μὲ τοὺς ὅρους καὶ τὶς προϋποθέσεις, ποὺ θέτει Ἐκεῖνος, ὅταν περιγράφει τὸν καλὸ ποιμένα·«ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησι ὑπὲρ τῶν προβάτων»[7].Ὁ ἴδιος τίθεται μπροστάρης, ὡς φυσικὸ ἀνάχωμα ἐνώπιον τοῦ «ἐρχομένου λύκου»[8]γιὰ νὰ μὴ κατασπαράξει τὰ πρόβατα. Δὲν ἐξετάζει τὴν ἐπικινδυνότητα μὲ ὅρους μισθωτοῦ φύλακα. Δὲν προτάσσει τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης τὸ φυσικὸ αἴσθημα τῆς αὐτοσυντήρησης. Ὁ Ἐπίσκοπος ἀγωνιᾶ καὶ ἀγωνίζεται γιὰ κάθε μέλος τῆς ποίμνης του. Μεριμνᾶ γιὰ τὶς πάσης φύσεως ἀνάγκεςτῶν παιδιῶν του. Ἀναφέρει πρὸς τὸν Θεὸ νυχθημερὸν τὶς προσευχὲς καὶτὶς ἀγωνίες τους. Ἐφαρμόζει τὸν Παύλειο λόγο: «τὶς ἀσθενεῖ καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τὶς σκανδαλίζεται καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι;»[9]. Τὸ χέρι του, ὡς φυσικὴ προέκταση τοῦ χεριοῦ τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλει νὰ καταδεικνύει πρὸς ὅλους ἀνεξαιρέτως τὸν δρόμο πρὸς τὴν ἀσφαλῆ Κιβωτό, τὴν Ἐκκλησία μας καὶ ἐξόχως τὴν ἀνεξάντλητη πηγὴ τοῦ ἁγιασμοῦ τους: τὸ ἱερὸ θυσιαστήριο. Τὴν ἀδαπάνητη θεία Τράπεζα, ἀπ’ ὅπου ἐκπηγάζουν «ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη,ἡ μακροθυμία, ἡ χρηστότης, ἡ ἀγαθωσύνη, ἡ πίστη, ἡ πραότης, ἡ ἐγκράτεια»[10]. Ὅλοι οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ Χριστός, ἐπίσης, προσευχόμενος γιὰ τοὺς Μαθητὲς Του, ἀλλὰ κατ’ ἐπέκτασιν καὶ γιὰ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ Βαπτίσματος εἰσέρχονται στὴν Ἐκκλησία Του, παρακαλεῖ τὸν Θεὸ Πατέρα, νὰ τοὺς διατηρεῖ ἀπαρασάλευτους στὸ Μυστήριο τῆς ἀληθινῆς ἑνότητος, τὸ ὁποῖο πρὸ τῆς κοσμικῆς δημιουργίας χαρακτηρίζει ὑποδειγματικῶς τὶς σχέσεις τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μὲ τὴν ἴδια ἐντολὴ ἀπὸ τὴν Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τοποθετοῦμαι ἀπὸ σήμερα καὶ γιὰ ὅσο θὰ μοῦ ἐπιτρέπουν οἱ βιολογικὲς καὶ πνευματικὲς μου δυνάμεις, λειτουργικὸς προεστὼς μιᾶς εὐχαριστιακῆς κοινότητος, στὴν σύναξη τῆς ὁποίας ἐνυπάρχει ἐξίσου ἡ ἑνότητα, ὡς τοπικότητα καὶ ταυτόχρονη καθολικότητατῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐνυπάρχει ὁ δυναμικὸς χαρακτῆρας τῆς οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀγωνίζεται νὰ εἶναι «τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός»[11].

Εἶναι ἀδήριτη ἀνάγκη, ἀδελφοὶ μου, νὰ ἐργαζόμαστε ἀδιάκοπα γιὰ αὐτὴντὴν εὐλογημένη ἑνότητα. Ἑνότητα πίστεως καὶ ἀγάπης, ἡ ὁποῖα σημαίνεται κατὰ πρῶτον ἀπὸ τὴν ἀδιάῥρηκτη σχέση τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας πρὸς τὴν κατ’ Ἑλλάδα αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, ὑπὸ τοῦ ἔχοντος τὴν τιμὴ καὶ εὐθύνη τῆς Προεδρείας αὐτῆς, δηλαδὴ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου, τοῦ, κατὰ τὸν θεολόγο Γρηγόριο «ἁπλοῦ τὸν τρόπον καὶ πολυειδοῦς τὴν κυβέρνησιν»[12].

Σημαίνεται ὅμως, ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὸν ἀγαπητικὸ σεβασμὸ πρὸς κάθε ἄλλη Ἐκκλησία μὲ προεξάρχουσα στὴν ἐργώδη προσπάθεια τῆς οἰκουμενικῆς ἑνότητος καὶ καταλλαγῆς τὴν Κωνσταντινουπολίτιδα Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία καὶ τὸν ἄριστον οἰακοστρόφο αὐτῆς, τὸν Πατριάρχη τοῦ Γένους μας κ.κ. Βαρθολομαῖον.

Αὐτὸ τὸ περιγραφόμενο ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, προσδιορισμένο μέσα στὴν λειτουργικὴ του διάσταση, ὑπηρετεῖ γνήσια καὶ τὴν ἔννοιατῆς συνοδικότητας σὲ ὅλα της τὰ ἐπίπεδα: στὴν ἐνορία, στὸν κλῆρο καὶ τὸν λαό, στὴν Ἐπισκοπὴ καὶ τὸ ἱεροσυνοδικὸ Σῶμα. Νοηματοδοτεῖ, ὅ,τι ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος χαρακτηρίζει «συνείδηση» ὄχι τοῦ ἑνός, ἀλλὰ τοῦ ὅλου, δηλαδὴτοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος καὶ μᾶς ὁδηγεῖ, τελικῶς, νὰ κατανοοῦμε «ἀλλήλους εἰς παροξυσμὸν ἀγάπης καὶ καλῶν ἔργων»[13].

Καὶ σὲ αὐτὰ τὰ καλὰ ἔργα, τοὺς καρποὺς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς πίστεως, μέτοχοι καθίστανται δυνητικὰ ὅλα τὰ πρόσωπα. Ὅλα ἀνεξαιρέτως.

Ζητῶ, συνεπῶς ἀδελφοὶ μου, ἀπὸ σήμερα νὰ μὲ δεχθῆτε, νὰ σᾶς διακονήσω «εἰς τῦπον καὶ τόπον Χριστοῦ»[14]μὲ τὸ φρόνημα, τὸ ὁποῖο ἤδη σᾶς περιέγραψα. Αὐτὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα ὀφείλω νὰ σᾶς ἐξαγγέλω. Μέλημά μου, νὰ σᾶς βοηθήσω, νὰ κατανοήσουμε, «ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἰδεολόγημα μὲ περιορισμένο περιεχόμενο καὶ χρονικότητα.Δὲν ἀκολουθεῖ προγράμματα, ἀλλὰ καταδεικνύει μία στάση, μία νοοτροπία. Ἀφαιρεῖ τὰ προσωπεῖα καὶ ἐξαγιάζει τὰ πρόσωπα. Δημιουργεῖ ἦθος, ὄχι ἠθική.Τὸ ἦθός της ἀποῥρέει ἀπὸ τὴν ἐμπράγματη καὶ λειτουργικὴ βίωση τοῦ δόγματος. Ἡ Ἐκκλησία παράγει ἀληθινὸ πολιτισμό. Εἶναι «ἐν τῷ κόσμῳ»[15], χωρὶς νὰ ὑιοθετεῖ τὰ σχήματα τοῦ κόσμου. Ἀλλιῶς, δὲν μπορεῖ νὰ τὸν μεταμορφώσει «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Δὲν μπορεῖ νὰ ἀναιρέσει ἀπὸ τὸν κόσμο τὴν φθορὰ καὶτὸν θάνατο»[16].

Προσφέρετε, συνεπῶς, τὴν καρδιὰ σας δι’ ἐμοῦ στὸν Χριστὸ καὶ ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς ὑπηρετήσω μὲ ταπείνωση, ἀγάπη, πατρικὴ ἐγρήγορση καὶ ἐλπίδα κοινῆς ἀναστάσεως καὶ σωτηρίας. Ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξε καὶ ὁ προκάτοχός μου, μακαριστὸς πρῶτος Μηροπολίτης σας κυρὸς Βαρθολομαῖος, τοῦ ὁποίου οἱ εὐχὲς θὰ μᾶς ἐνισχύουν πλέον ἀπὸ τὸ ἐπουράνιο θυσιαστήριο.

Σᾶς προσκαλῶ νὰ συλλειτουργήσουμε διὰ τῆς Εὐχαριστίας -γιατὶ αὐτὸ εἶναι Ἐκκλησία- τὸ Μυστήριο τῆς Ζωῆς. Νὰ ἀποβάλλουμε τὰ φοβικὰ σύνδροματῆς αὐτάρκειας, τῆς φιλαυτίας καὶ τῆς διαιρέσεως, διότι ἐμπεριέχουν ὤσμωση ἀλλοτρίωσης. Πρόγευση αἰώνιου καὶ πνευματικοῦ θανάτου. Παράγουν κρίση, τὴν ὁποία, δυστυχῶς, βιώνουμε τραγικὰ σήμερα ὡς Γένος καὶ ὡς Ἔθνος.

Σᾶς προσκαλῶ νὰ ἀγωνιστοῦμε ὡς ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα, μὲ εἰρήνη καρδιᾶς, τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή, γιὰ τὴν καταξίωση καὶ τὴν πρόοδο τοῦ ὄμορφου τόπου μας καὶ ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κατοίκων του. Νὰ συνέχει διαρκῶςτὴν σκέψη μας, ὁ Παύλειος λόγος, ὅτι «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν»[17].

Μακαριώτατε Δέσποτα,

Κατὰ τὴν ἡμέρα καὶ ὥρα τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας μου, ὑπὸ τὸ κράτος τῶν ἀνεπανάληπτων συναισθημάτων καὶ εἰκόνων, ποὺ πλημμύριζαν τὴν καρδιὰ μου, εὐχαρίστησα ὅλους, ὅσοι ἀπετέλεσαν καὶ θὰ ἐξακολουθοῦν νὰ ἀποτελοῦν σταθμοὺς τῆς ζωῆς μου.

Τὸν μακαριστὸ καὶ ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενο Γέροντα μου, Καθηγούμενο τῆς ἱερᾶς μονῆς Ἀσωμάτων – Πετράκη Ἀρχιμανδρίτη Χριστοφόρο Παπαδόπουλο, τοὺς κατὰ σάρκα γονεῖς καὶ οἰκογενεῖς μου, τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς συνεργάτες καὶ χριστιανοὺς στὴν ἐνορία τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Πετραλώνων, ὅπου ἐπὶ τριακονταετίᾳ ὑπηρέτησα,τοὺς συναδελφοὺς μου στὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.Τὴν τετιμημένη καὶ πολυσέβαστη Μακαριότητά Σας, στὸ πρόσωπο καὶ στὸ χέρι τῆς Ὁποίας κατασπάζομαι σύμπασα τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τούτη τὴν ὥρα ἐπιτρέψτε μου νὰ διαβεβαιώσω ὅλους, ὅτι θὰ σᾶς μνημονεύω ἰσοβίως στὶς προσευχὲς μου. Ὀφειλετικῶς καὶ εὐγνωμόνως.

Ἀδελφοὶ μου,

Ἀνῆλθα σὲ τούτη τὴν Καθέδρα μὲ δέος ἱερό. Διότι, δανειζόμενος τὰ λόγιατοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, τοῦ Αἰτωλοῦ, «τοῦτος ὁ θρόνος εἶναι ὁ τάφος μου»[18].Σᾶς μίλησα «ἐν ἱλαρότητι καρδίας» ὄχι γιὰ ἐμένα -τὶ θὰ μποροῦσα νὰ πῶ ἄλλωστε- ἀλλὰ γιὰ Ἐκεῖνον, τὸν Μέγα Ἀρχιερέα, τοῦ Ὁποίου τὴν ἱερὴ εἰκόνα προηγουμένως κατασπάσθηκα καὶ πάντοτε θὰ προσκυνῶ, προκειμένουνὰ ἀνέρχομαι κατὰ τὸ δικὸ Του ὑπόδειγμα στὸν Θρόνο τοῦ Ἐπισκόπου.

Προσεύχεσθε, παρακαλῶ, γιὰ τὴν ἐλάχιστότητά μου. Νὰ κατευθύνει ὁ Παράκλητος τὶς πράξεις καὶ τὰ διανοήματά μου. Τὴν ψυχὴ καὶ τὴν καρδιὰ μου.Ὥστε νὰ καθίσταμαι «ἡμέραν καθ’ ἡμέραν» ἀγαθὸς καὶ πιστὸς ἐπιστάτης στὸ τοπικὸ μας γεώργιο.

«Τὸ λοιπόν, προσεύχεσθε, ἀδελφοί, περὶ ἡμῶν, ἵνα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου τρέχῃ καὶ δοξάζηται, καθὼς καὶ πρὸς ὑμᾶς, καὶ ἵνα ρυσθῶμενἀπὸ τῶν ἀτόπων καὶ πονηρῶν ἀνθρώπων· οὐ γὰρ πάντων ἡ πίστις. Πιστὸς δέ ἐστιν ὁ Κύριος, ὃς στηρίξει ὑμᾶς καὶ φυλάξει ἀπὸ τοῦ πονηροῦ»[19]. Ἀμήν.