Κατά καιρούς, εμφανίζονται στο προσκήνιο της ιστορίας ορισμένοι άνθρωποι που περιβάλλονται από μια ιδιαίτερη αίγλη, οντότητες ξεχωριστές, δυσνόητες για το περιβάλλον και την εποχή τους. Έρχονται να αφήσουν ένα λιθαράκι, να εκφράσουν μια διαμαρτυρία και ύστερα αποχωρούν έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν.
Συμβαίνει αυτό με τους αξιοσημείωτους ανθρώπους. Και φαίνεται πως και η ίδια η ιστορία (είτε μιλάμε για την ιστορία της διανόησης, της τέχνης, του πολιτισμού, είτε για την ιστορία του κόσμου γενικά) χρειάζεται τα άτομα αυτά που έρχονται να αναταράξουν τα λιμνάζοντα νερά της και ύστερα να χαθούν, αφήνοντας όλους εμάς πίσω τους προβληματισμένους.
Ένα τέτοιο παράδειγμα ανθρώπου αποτελεί και ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης, που με αφορμή την παράξενη εξαφάνιση του πριν κάποια χρόνια, έστρεψε το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης αλλά και αρκετών στοχαστών και ερευνητών σε ένα ιερό βουνό των Ελλήνων, τον Ταΰγετο, και ακόμη παραπέρα σε θέματα ζωής και θανάτου.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης γεννήθηκε στη Λιαντίνα της Λακωνίας στις 23 Ιουλίου του 1942, την ίδια ημερομηνία που είχε γεννηθεί και ο Μέγας Αλέξανδρος, γεγονός για το οποίο περηφανευόταν συχνά. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Νικολακάκος, το άλλαξε όμως σε ηλικία 35 χρόνων για λόγους αισθητικούς και ποιητικούς.
Από τα μαθητικά του χρόνια έδειξε μια ιδιαίτερη αγάπη και κλήση στην ελληνική φιλοσοφία και ποίηση. Το 1966, τελειώνει τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και στη συνέχεια κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Μόναχο της Γερμανίας. Παράλληλα μελετά αδιάκοπα τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ενώ υπήρξε και μέλος του σωματείου «Οδύσσεια», που υποστήριζε την καύση των νεκρών, σύμφωνα με τα πρότυπα της αρχαιότητας.
Ο μεγάλος του έρωτας όμως ήταν η Φύση. Λάτρευε τους περιπάτους στα βουνά και τα δάση της Λακωνίας και πιο πολύ από όλα λάτρευε τον Ταΰγετο, όπου ανέβαινε συχνά για να ατενίσει τους ορίζοντες ή να πέσει σε βαθιά περισυλλογή. Πολλές φορές καθόταν κάτω από τη σκιά ενός δέντρου και χανόταν στις σελίδες των βιβλίων και των σημειώσεών του. «Να σέβεσαι ένα δέντρο περισσότερο από ένα βιβλίο» γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου του Homo Educandus. Έτσι ήταν ο ίδιος. Αγαπούσε τα δέντρα, τους μοναχικούς περιπάτους, την ηρεμία και τη γαλήνη, τη γνώση, την αλήθεια… Την ίδια τη ζωή. Και γι’ αυτό ίσως έφτασε στο σημείο να γίνει ένας αρνητής του θανάτου.
Όλη του η ζωή υπήρξε μια σπουδή πάνω στην αλήθεια και τη γνώση. Συνέγραψε οχτώ βιβλία, πραγματοποίησε αναρίθμητες διαλέξεις και ομιλίες, ταξίδεψε, ερωτεύτηκε και στο τέλος αποχώρησε περήφανα, επιλέγοντας ο ίδιος τον τρόπο και τη στιγμή. Μάλιστα φαίνεται ότι από πολύ νωρίς είχε συνειδητοποιήσει το αναπόδραστο από τα δεσμά μιας πραγματικότητας λειψής, μια κατάσταση άσχημη και θλιβερή. Και έτσι αρκετά χρόνια πριν μελετούσε τον τρόπο διαμαρτυρίας, ίσως τον πιο δυνατό που έχει ένας ζωντανός άνθρωπος: το θάνατό του.
Γιατί ο Δημήτρης Λιαντίνης, όντας από τη φύση του άνθρωπος ευγενικός και ευαίσθητος, πονούσε και υπέφερε βαθιά για όλα αυτά που έβλεπε γύρω του. Τον τρόπο ζωής των συμπατριωτών του και το μεγάλο ξεπεσμό από αυτόν των αρχαίων τους προγόνων. Τη διαστρέβλωση και την καταστροφή της Φύσης. Το ψέμα και την ηλιθιότητα που κάνουν ολοένα και πιο έντονη την εμφάνισή τους σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας.
Στο τελευταίο του βιβλίο, Γκέμμα, λέει αναφερόμενος στον Ιησού: «Στα εκατοντάδες εκατομμύρια που τον λατρεύουν σήμερα σα θεό, τους χριστιανούς καθώς τους λένε, θα είχε να ειπεί, αυτός, ο φάγος και οινοπότης: “Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφακιάρηδες. Και εσείς μοιάζετε σε μένα όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπόταμος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια. Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω. Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω. Το μυαλό σας, την ψευτιά σας, την αχρεία ψυχή και τις δολερές σας πράξεις…”».
Οργισμένος και απογοητευμένος από τη ράτσα του ο Λιαντίνης πραγματοποιεί συχνά αναβάσεις στον Ταΰγετο αρκετά χρόνια πριν από το θάνατό του, αναζητώντας το κατάλληλο μέρος, το «σήμα» του, μια σπηλιά απρόσιτη και αθέατη από ανθρώπου μάτι. Και φυσικά όσο γίνεται ψηλότερα, έτσι ώστε «Ελλάδα και ήλιο ο πρώτος να βλέπω» (Γκέμμα). Όπως φαίνεται από τις σημειώσεις του το σημείο αυτό το βρήκε τον Ιούνιο του ’94.
Στα τέσσερα χρόνια που μεσολαβούν μέχρι την εξαφάνισή του, γράφει, διδάσκει και ψάχνει πληροφορίες για τον τρόπο που θα πεθάνει. Στις 31 Μαΐου του 1998 επισκέπτεται το πατρικό του, βλέπει παλιούς φίλους και γνωστούς και το βράδυ της ίδιας μέρας εκμυστηρεύεται στη μητέρα του τι πρόκειται να κάνει. Της ζητάει να μείνει δυνατή και ψύχραιμη. Την επομένη, κουβαλώντας ένα σάκο, επιβιβάζεται σε ταξί και κατευθύνεται προς τον Ταΰγετο.
Την ίδια στιγμή στο σπίτι του στην Κηφισιά η σύζυγός του βλέπει τον αφημένο φάκελο πάνω στο γραφείο του. Πάνω γράφει: «Για τη Διοτίμα». Ήταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός του Λιαντίνη προς την κόρη του. Εκεί αναφέρει ότι «φεύγει» αυτοθέλητα, ότι είναι υγιής σε μυαλό και σώμα και ακόμη ότι ή πράξη του αυτή έχει τη μορφή διαμαρτυρίας για το κακό που ετοιμάζουν οι άνθρωποι στις γενιές που έρχονται. Κλείνει την επιστολή του με τη φράση: «έζησα έρημος και ισχυρός».
Έκτοτε κανείς δεν ξανάδε τον καθηγητή Λιαντίνη. Ήταν 56 χρόνων, όσο δηλαδή και ο Εμπεδοκλής, που τόσο θαύμαζε, όταν ανέβηκε και χάθηκε μέσα στον κρατήρα του ηφαιστείου της Αίτνας, όπως αναφέρει ο μύθος. Σύμφωνα με μια παραλλαγή του μύθου, ο Εμπεδοκλής εξαφανίστηκε κάπου στον Ταΰγετο…
Δυο μέρες αργότερα, στις 3 Ιουνίου, δύο φίλοι του στεφανώνουν τις προτομές του Σολωμού στη Ζάκυνθο και του Λυκούργου στη Σπάρτη, κατ’ εντολή του ίδιου του Λιαντίνη. Σε εκείνο το διάστημα που ακολούθησε την αναχώρησή του για το ιερό βουνό της Σπάρτης, αρκετά περίεργα στοιχεία ήρθαν να προσθέσουν περισσότερο μυστήριο στη φυγή του. Βιβλία ανοιχτά σε συγκεκριμένες σελίδες, κωδικές σημειώσεις σε χειρόγραφα, επιστολές και βιβλία του που είχε στείλει λίγες μέρες πριν την 1η του Ιούνη σε επιλεγμένα πρόσωπα, ένα χαρτί με γεωμετρικά σχήματα αφημένο στο αυτοκίνητό του, καθώς και η παράξενη επιμονή της γυναίκας του ότι ζει ακόμη.
Από τότε και μέχρι τις 6 Ιουλίου του 2005, όπου και επίσημα ανακοινώθηκε η ανεύρεση των οστών του καθηγητή (μαζί βρέθηκαν μεταξύ άλλων και ένα άδειο πακέτο τσιγάρα, ένα μπουκάλι κρασί, μια χτένα, μια λίρα Αγγλίας, μια ελληνική σημαία), αναρίθμητες θεωρίες και απόψεις είδαν το φως της δημοσιότητας. Ότι ο Λιαντίνης ζει ακόμη, ότι εξαφανίστηκε, ότι τον πήραν εξωγήινοι από το Σείριο (!), ότι το σώμα του αποϋλοποιήθηκε και δεν θα βρεθεί ποτέ και οτιδήποτε πιθανό και απίθανο μπορεί να σκεφτεί κανείς. Εφημερίδες και τηλεόραση καταπιάστηκαν με το θέμα, ενώ κάθε σχετικός και άσχετος εξέφραζε μια γνώμη για το τι είχε συμβεί.
Τι ήταν όμως όντως ο Δημήτρης Λιαντίνης; Ένας φιλόσοφος, ένας λάτρης της Ελλάδας και του αρχαίου πολιτισμού της, ένας άνθρωπος με απίστευτη πίστη και συμπόνια για τους ομοίους του, ένας εραστής της ζωής (της Φύσης, της γυναίκας, των βιβλίων), ένας αρνητής του θανάτου;
Όπως αναφέρει και στην τελευταία επιστολή του προς την αγαπημένη του κόρη: «Ολόκληρη η ζωή μου υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου». Ένα μυστήριο και μια ανεξήγητη αύρα συνεχίζει να συντροφεύει την ιστορία του Δημήτρη Ν. Λιαντίνη, ενός ανθρώπου που ερωτεύτηκε τη ζωή και αποφάσισε να αναμετρηθεί για χάρη της με το θάνατο, στις κορυφές του Ταΰγετου…
archetypo
Φοβερη εισαγωγη στο αρθρο….Για τον Λιαντινη ΔΕΝ χρειαζεται πολλα, δεν χρειαζονται εγκωμια και παχια λογια. αυτο που αφησε πισω του, στο εργο του καταθετοντας ολοκληρο το πιστευω του …..
Το εργο του τον ξεχωριζει απο την σαθρη και φαυλη καθημερινοτητα που ειναι φτιαγμενη και κομμενη οχι για Ανθρωπους αλλα για υβριδια της παλαιολιθικης εποχης….
Δωστε προσοχη στην διαλεξη του Λιαντινη στους ανωτατους του ΣΝ 401
Δημήτρης Λιαντίνης – «Η Φιλοσοφική Θεώρηση του Θανάτου»
https://www.youtube.com/watch?v=FtOdw4oDhTA
Ανθρωπος που τα βαζει με τον θανατο δηλαδη με την ιδια την φυση δεν ειναι σοφος.
Η δεν εχει καταλαβει τιποτα απο την λειτουργια του συμπαντος η ειναι απλα ψωνιο.
ο κυριος πριν που συγκρινε το λιαντινη με το μπουταρη, η πρεπει να εχει καταναλωσει πολλα ναρκωτικα η μαλλον ειναι διανοητικα αναπηρος. προφανως απομονωσε ενα μικρο αποσπασμα που τον συμφαιρει χωρις καν να ξερει την ιδεολια του φιλσοφου λιαντινη. ετσι κανουν και στην τηλεοραση, αφου ξερουν οτι απευθυνονται σε ηλιθιους, δειχνουν μονο ενα μικρο κομματι καποιου γεγονοτος οπως τους συμφαιρει, και τα προβατα που παρακολουθουν, μπεεεεεεεεε!!!!
ένας σύγχρονος Περικλής Γιαννόπουλος …
Ωραία όλα αυτά και έχει κάποια σχετικά αξιόλογα γραπτά. Αλλά ένας άνθρωπος που αυτοκτονεί…
Δεν μου άρεσε αυτός ο εγωκενρικός τύπος !
«…..Ένας φιλόσοφος, ένας λάτρης της Ελλάδας και του αρχαίου πολιτισμού της,….»
Λόγια του Λιαντίνη τα παρακάτω:
«Εάν δεν εισαγάγουμε το λατινικό αλφάβητο και μεις, όπως το έκανε ο Ατατούρκ με τους Τούρκους, θα εξαφανιστούμε μέσα στην Ευρώπη. Τα γράμματά μας οι Ευρωπαίοι τα βλέπουν όπως εμείς τα Κινέζικα ή τα Ισραηλινά.»
Αυτός είναι ο Λιαντίνης..ένας «Μπουτάρης»!
Μάλλον δεν έχεις καταλάβει τι έλεγε στο συγκεκριμένο βίντεο.Λέει το ακριβώς αντίθετο….ότι το μόνο που μας κρατάει είναι η διαφορετικότητα της γλώσσας μας και της γραφής μας και ότι μας πιέζουν να αλλάξουμε το αλφάβητο μας….και έκανε αναφορά στα λεγόμενα greeklish!
Το καταλαβαίνω να μην συμφωνείς με κάποιον,αλλά αν είναι να τον κράξεις πρέπει πρώτα να έχεις καταλάβει τι έχει πει!
Η σύγκριση με τον Μπουτάρη είναι τελείως άστοχη.
φιλε μηπως δεν καταλαβες καλα?ξαναδες το βιντεο προσεκτικοτερα σε παρακαλω.εγω απο το βιντεο καταλαβα οτι ειναι υπερμαχος της λατινικης..και συμφωνω βασικα.αλλωστε η γλωσσα ειναι ζωντανος οργανισμος και μεταλασσεται.αυτο εννοουσε ο λιαντινης.και ειμαι κ υπερμαχος να καταργηθει και το τονικο συστημα.δεν εξαφανιζεται η ελληνικη γλωσσα με αυτες τις αλλαγες.εκτος και αν προτιματε να μιλατε την καθαρευουσα ακομη.
http://www.youtube.com/watch?v=oouzpSOEtFc
παραθετω το αποσπασμα το σχετικο..αναφερεται σε διλλημα ο λιαντινης..τι να κανουμε δηλαδη..εχουμε ενα θησαυρο οι ελληνες ναι την ελληνικη γλωσσα αλλα αν δεν προσαρμοστουμε θα χαθουμε.δεν καταληγει σε συμπερασμα ο λιαντινης.απλα λεει οτι ειναι μελαγχολικο και τρομερο μια πλουσια γλωσσα σα τη δικη μας να εξομοιωθει με τις υπολοιπες.ζηταω συγγνωμη απο τον kosmos γιατι δεν επιχειρηματολογησα σωστα πριν.ειχα να δω το βιντεο πολλα χρονια.παντως μια χωρα μπορει να κρατησει το πλουσιο λεξιλογιο της και τις ιδιομορφιες της και να προσαρμοστει.εγω αυτο πιστευω.με παρομοιο τροπο περασαμε απο τη καθαρευουσα στη δημοτικη.δεν πιστευω οτι ετσι χαθηκε ο πλουτος της ελληνικης γλωσσας.ουτε το θεωρησα καταστροφη ποτε.ο εκσυγχρονισμος δεν ειναι παντα κακος.
να και ενα ευστοχο σχολιο που συμφωνω απο το βιντεο.
»νομίζω πως ο Λιαντίνης στο συγκεκριμένο βίντεο(αξίζει πιστεύω ακόμη καλύτερα να δει κανεί και το πλήρες βίντεο «η ωραία Ελένη απ’τον Όμηρο έως τον Ελύτη»)θέτει απλώς τον προβληματισμό του για την εισαγωγή ή όχι του λατινικού αλφαβήτου για τα ελληνικά και μπορεί ο ίδιος να κλείνει προς το λατινικό σύμφωνα με το σκεπτικό που εκθέτει αλλά όταν λέει πως «ένας λόγος είναι να βάλει κανείς το λατινικό αλφάβητο» νομίζω πως είναι σαφές πως ούτε ο ίδιος είχει καταλήξει κάπου με σαφήνεια γιατί είναι κάτι που και ο ίδιος ακόμα το έψαχνε.Γι’αυτό και πιστεύω πως είναι λάθος να συμπεραίνουμε μέσα απ΄τον προβληματισμό που θέτει και που τον αφήνει ανοιχτό πως ο ίδιος είχει πάρει σαφή θέση ή πως είχε οραματιστεί την σημερινή τροπή της κατάστασης με τα greeklish που μάλλον θα πρέπει να κινούνται,ακόμα κι αυτά,σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση απ’άυτήν που εννοούσε ο Λιαντίνης.»
Δημητράκη αν θέλεις να καταλάβεις κάποιον δεν παίρνεις ένα απόσπασμα του μόνο. Άκουσες τι έλεγε παρακάτω; Σου εξηγεί ο kosmos. Ο Λιαντίνης ήταν πολύ μεγάλος ΔΑΣΚΑΛΟΣ και αγαπούσε την Ελληνική γλώσσα όσο λίγοι.
ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΠΑΛΙΟΠΟΥΣΤΑ ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ??? ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΜΟΥΛΟΣΠΕΡΜΑ ΠΟΥ ΣΕ ΓΑΜΗΣΕ ΜΑΛΛΟΝ Ο ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ ΚΑΙ ΧΑΖΕΨΕΣ!!! ΤΙ ΛΕΣ??????
Συγχαρητήρια για το άρθρο. Και ακόμα περισσότερα για τον Λιαντίνη αν είναι εφικτό.