Ιστορία από το παρελθόν: Ωνάσης – Ζαμπέτας: μια φιλία με βουρκωμένο τέλος

Όταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα , ήταν ο βασιλιάς των τάνκερ, ένας σύγχρονος Μήδας που

ότι άγγιζε , γινόταν χρυσός. Όταν ο «καλικάτζαρος» της νύχτας γνώρισε τον Αρίστο ,τραγουδούσε τον Αράπη , αναζητούσε τον Θανάση και εκτελούσε κάθε καλλιτεχνική επιθυμία γνέφοντας Μάλιστα Κύριε.

Ο ένας ξεκινούσε κάθε βράδυ από το σπίτι του στο Αιγάλεω για το νυχτοκάματο στα μπουζουξίδικα της παραλιακής . Ο άνθρωπος , που βγήκε από τη κοιλιά της μάνας του κρατώντας ένα μπουζούκι στο χέρι , δεν άφηνε τίποτα όρθιο στο πέρασμα του. Ο άλλος εξορμούσε από το νησί του, το μυθικό Σκορπιό στο Ιόνιο για να κατακτήσει τον κόσμο: ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο κροίσος, ο Πορθητής της παγκόσμιας πλουτοκρατίας , που η μοίρα έφερε κοντά στον λαικό βάρδο.

Τους ένωνε μια ουσιαστική φιλία που ξεκινούσε από τα κοινά τους βιώματα. Αφαιρόντας και από τους δυο το στέμμα της διασημότητας και της επιτυχίας , παρέμεναν δυο αλάνια του λιμανιού που ήξεραν να επιβιώνουν ακόμα και όταν όλα γύρω τους έχαναν κάθε νόημα ύπαρξης. Κάπου εκεί ο Άρης και ο Ζαμπέτας έγιναν τακίμια. Είχαν ένα περίεργο αλισβερίσι μεταξύ τους που οι ρόλοι του βασιλιά και του γελωτοποιού άλλαζαν συχνά μεταξύ τους.

Η τελευταία φορά που ο Ωνάσης θέλησε να τραγουδήσει έτσι , αλλιώς και αλλιώτικα με τον φίλο του ήταν την παραμονή του δυστυχήματος του γιού του Αλέξανδρου με το μικρό αεροπλάνο στο αεροδρόμο του Ελληνικού. Μετά το τραγικό γεγονός ο άλλωτε λαμπερός βασιλιάς αποσύρθηκε στο κάστρο του: τον Σκορπιό.

Το ένστικτό του συνθέτη εντόπιζε τις κραυγές οδύνης του καλού του φίλου δίχως να έχει επαφή. Το πέπλο της σιωπής είχε εξαπλωθεί σε όλο το νησί . Ο θρήνος του πατέρα έσπαγε τη σιωπή θανάτου κάθε νύχτα. Ο πόνος για το χαμένο παλικάρι του ήταν αβάστακτος.

Ξαφνικά δίχως να τον περιμένει κανείς εμφανίστηκε ο Ζαμπέτας παρέα με το μπουζούκι του στο Σκορπιό. «Αφεντικό ήρθα να παίξω για σένα και τον Αλέξανδρο». Οι λιγοστοί μάρτυρες της σκηνής θυμούνται την θλιβερή εικόνα. Εκείνη η νύχτα κύλησε με τους δυο φίλους καθισμένους σε έναν βράχο δίπλα στη θάλασσα. Ο μαέστρος έπαιζε παραπονεμένα ταξίμια και ο Ωνάσης μοιρολογούσε. Το κλάμα του Αρίστου έβρεξε το μπουζούκι του Ζαμπέτα.

Οι δυο τους δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά. Κράτησαν για πάντα μέσα τους τις στιγμές στο Σκορπιό. Ο επίλογος μια φιλίας γράφτηκε με μαύρα δάκρυα και πίκρα δίχως πολλά περιττά λόγια…όπως ακριβώς άρμοζε στους δυο άνδρες …