Με τον σύζυγό μου αποφασίσαμε να φύγουμε από την χώρα και να πάμε να κάνουμε μια νέα αρχή στο εξωτερικό.
Έπρεπε να αφήσω τους φίλους μου, τους συγγενείς μου, την οικογένειά μου και όλα όσα είχα. Όμως το πιο δύσκολο ήταν να αποχαιρετήσω το παιδί μου, τον γιο μου.
Ο γιος μου θα ήταν σήμερα. 7 χρονών. Γεννήθηκε μετά από έναν δύσκολο τοκετό 22 ωρών και μια αναγκαστική καισαρική.Δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου γιατί ήμουν τόσο εξαντλημένη. Όμως θυμάμαι σαν τώρα το πρώτο του κλάμα γιατί ο γιατρός με ξύπνησε και μου είπε: «Δεν θες δεις αυτό το πανέμορφο μωρό;» Και μετά θυμάμαι να φιλάω το μέτωπό του λίγο πριν τον πάρουν από κοντά μου για πάντα.
Τρεις φορές. Τόσες φορές τον είδα σε αυτή την σύντομη 14 ωρη ζωή του. Και την τρίτη φορά είχε ήδη φτερά αγγέλου.
Προσπάθησα να τον δω πριν «φύγει». Όμως λόγω καισαρικής έπρεπε να βρω ένα αναπηρικό καροτσάκι.Όταν μου το φέρανε, ήταν ήδη αργά.
Όλη την νύχτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κάποια στιγμή ο γιατρός μου είπε πως τα πνευμόνια του είχαν καταρρεύσει και πως πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα.
Για εμένα δεν ήταν αυτά τα χειρότερα. Το χειρότερο ήταν που δεν ήμουν κοντά στον γιο μου να του κρατήσω το χέρι. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γιατί έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι.
Το πρωί μόλις μου είπαν πως θα παω να δω το μωρό, είπα πως χρειαζόμουν λίγα λεπτά να ηρεμήσω.Έτρεμα ολόκληρη τα πόδια μου δεν με κρατούσαν και νόμιζα πως θα λιποθυμίσω.
Επιστρέφοντας στο παρόν…Έχω μια πανέμορφη τετράχρονη κόρη που την λατρεύω! Επειδή τα πράγματα έχουν δυσκολέψει οικονομικά για όλους μας ο λόγος που αποφασίσαμε να φύγουμε είναι γιατί της αξίζει ένα καλύτερο μέλλον.
Ετοιμάσαμε λοιπόν τα πράγματά μας και ήρθε η ώρα να πούμε το πιο δύσκολο αντίο στον τάφο του γιου μας.
Τον πρώτο καιρό που τον χάσαμε έβρισκα δικαιολογίες για να μην πηγαίνω στον τάφο του γιατί κάθε φορά που πήγαινα κατέρρεα ψυχολογικά.Τώρα δεν ξέρω πότε θα ξαναέρθω.
Πήγαμε λοιπόν να του πούμε αντίο εγώ και ο άντρας μου. Του το είπαμε βουβά με δάκρυα και πόνο.Την στιγμή που βλέπεις τον σύντροφό σου στον τάφο του παιδιού του είναι σαν να βλέπεις την ψυχή του.Του είπαμε αντίο με όλη την δύναμη της ψυχής μας.
Σήμερα ο ήλιος λάμπει αλλά σκέφτομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν τα πράγματα είχαν γίνει διαφορετικά. Τι θα συνέβαινε αν ο γιος μας ήταν μαζί μας και αντί για το ένα χέρι της κόρης μου κρατούσα και το δικό του.
Μπορεί να είπα αντίο στον τάφο του παιδιού μου αλλά δεν θα του πω αντίο ποτέ από την καρδιά μου. Καμία μάνα δεν μπορεί να το κάνει αυτό.
Πάντα θα βρίσκεται στην καρδιά μου και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ σε όποιο μέρος του κόσμου και να βρίσκομαι…
babyradio.gr
