Ο Γιάννης Οικονόμου, αν και βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, άλλαξε λίγο ρότα από τους περισσότερους που έχουν μιλήσει ως τώρα στην Ελληνική Βουλή στην πρόταση δυσπιστίας. Πρώτος, ο πρωθυπουργός τόνισε ότι έλαβε το μήνυμα από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση της 28ης Φεβρουαρίου και ακολούθησαν οι… αυλικοί του να συμφωνήσουν.
Ο Οικονόμου όμως τι είπε σήμερα; Ότι το μήνυμα δεν… ελήφθη!
«Ο κόσμος μας, η βάση μας, μας λέει, με πολλούς τρόπους και επανειλημμένα, ότι ξεστρατίσαμε σε βασικούς τομείς και μας θέλει αλλιώς, όπως είμασταν στην αρχή. Αυτό δεν δικαιούμαστε να το προσπερνάμε» είπε και συνέχισε: «η κοινωνία μας έστειλε, δυο φορές μέσα στο Γενάρη και το Φλεβάρη, το ίδιο ηχηρό μήνυμα».
«Μας το έστειλε και δεύτερη φορά», τόνισε, «γιατί η αλήθεια είναι ότι ορισμένοι έδειξαν με τη στάση τους ότι δεν το έλαβαν την πρώτη φορά. Πολλά μπορεί να πει κανείς για το τι ήταν και τι δεν ήταν τα συλλαλητήρια. Σίγουρα όμως ήταν έκφραση απογοήτευσης και οργής για τη μεταπολεμική Ελλάδα».
Ο «γαλάζιος» βουλευτής μίλησε, επίσης, για οργή των πολιτών για την, όπως είπε, «ανεπαρκή ενσυναίσθηση πολιτικών προσώπων και ανθρώπων στον περίγυρο των εξουσιών».
Σε αυτό το πλαίσιο ο Γιάννης Οικονόμου σημείωσε πως «δεν μας πρέπει να βασιζόμαστε σε αρνητικά επιχειρήματα περί απώλειας της σταθερότητας, χωρίς να αμφισβητώ ότι είναι πολύτιμη η σταθερότητα».
«Αν κάτι, όμως έχει διδάξει η Ιστορία μας, είναι ότι οι Έλληνες κυβερνώνται με την ελπίδα για το αύριο και όχι με τον φόβο για το σήμερα και το χθες», είπε, κάνοντας λόγο «έκδηλη ανεπάρκεια» του κράτους «σε κάθε επίπεδο», ενώ μίλησε για ελλειμματικό προσωπικό, διαχειριστική ανικανότητα των κοινοτικών κονδυλιών και ολοκλήρωσης συμβάσεων, έλλειψη συστήματος ουσιαστικής αξιολόγησης και λογοδοσίας.
Ο Γιάννης Οικονόμου, πάντως, έστρεψε τα «βέλη» του και προς την πλευρά της αντιπολίτευσης μιλώντας για μια «αδίστακτη καπηλεία» από μια, όπως την χαρακτήρισε, «δημαγωγική αντιπολίτευση»
Το μήνυμα πού έστειλαν καί συνεχίζουν νά στέλνουν οι διαδηλωτές ειναι να συμπράξουν όλα τά Κόμματα για να οργανώσουν τους Κρατικούς Μηχανισμούς ώστε να μειώσουν τις πιθανότητες πρόκλησης Καταστροφών . Δεν ζητούν παραίτηση τής Κυβέρνησης η οποία είναι καί αυτή έρμαιο τών παθογενειών πού από τίς οποιες υποφέρουν οι πολιτες .
Μπορεί και στην πιο «δεμένη» και «υπάκουη» ομάδα, να υπάρχουν «άλλες γνώμες», πιθανόν και κάποιες καλύτερες, που όμως δεν εκδηλώνονται με διαρκείς αντιρρήσεις, αλλά μόνον όταν όταν φθάνει η Αρχηγική και του αρχιγηκού αμέσου περιβάλλοντος αυθαιρεσία και έπαρσις «στο απροχώρητο», τότε οι φωνές αυτές μπορεί να εκδηλώνονται και να ζητούν επανακαθορισμό της «γραμμής πλεύσεως». Είναι κάτι, λίγο βέβαια, θετικό. Αν και προς το παρόν φαίνεται «παντελώς ανεπαρκές» για να αναστρέψει την πορεία.