Άλλα τα σχέδια του ανθρώπου και άλλα του Θεού…
Και ο άνθρωπος στη συγκεκριμένη περίπτωση είμαι εγώ.
Ήταν μία δίκη, η πρώτη κατά νοσοκομείου που πέτυχα να γίνει σε όλο τον κόσμο, στην οποία δεν παραστάθηκα ως δικηγόρος αλλά ήμουν απλός μάρτυρας. Ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας, αφού δεν παρουσιάστηκαν οι κόρες του καρκινοπαθούς. Ούτε μετά την διακοπή της δίκης.
Οι άλλοι δύο μάρτυρες ήταν υπάλληλοι του νοσοκομείου.
Κατέθετα επί μιάμιση ώρα, απέναντι σε τέσσερις κατηγορούμενους και τρεις συναδέλφους μου υπεράσπισης, είπα όλα όσα έπρεπε να πω, αλλά μετά το «γήπεδο» ήταν όλο δικό τους.
Ελάτε όμως να δείτε τον λόγο για τον οποίο αθωώθηκαν και θα καταλάβετε γιατί η αθώωση αυτή ήταν δώρο για εμένα και θα συμβάλει τα μέγιστα στην μάχη.
Είναι αυτό που γράφω παραπάνω για τα σχέδια ανθρώπων και Θεού…
Έγινε λοιπόν δεκτός ο ισχυρισμός τους ότι ναι μεν βεβαιώθηκε ψευδώς στο εισιτήριο πως ήταν εισαγωγή λόγω κορωνοϊού επιβεβαιωμένου εργαστηριακά, πλην όμως υπήρχε μόνο ένας κωδικός για τις εισαγωγές με τυποποιημένη αιτιολογία.
Με τυποποιημένη …ψευδή αιτιολογία.
Ώστε δεν είχαν άλλη επιλογή…
Η εισαγγελέας της έδρας άλλωστε πρότεινε την απαλλαγή τους λόγω άρσης του αδίκου, ότι δηλαδή υπήρξε ψευδής βεβαίωση αλλά οι κατηγορούμενοι δεν είχαν άλλο τρόπο να κάνουν την εισαγωγή.
Είχαν έναν μόνο κωδικό.
Έγινε επίσης δεκτός ο ισχυρισμός τους ότι την 25/05/2020 που έγινε η εισαγωγή, το νοσοκομείο ήταν ακόμα νοσοκομείο αναφοράς και ότι αποχαρακτηρίστηκε τρεις μέρες μετά, την 28/05/2020.
Αλλά και ότι παρέμεινε ο ένας μοναδικός αυτός κωδικός και μετά τον αποχαρακτηρισμό, μέχρι το 2021, όταν το υπουργείο τους έδωσε και άλλον κωδικό.
Οπότε έχουμε και λέμε, πάντα με τα δικά τους:
-Μαζί σας, αθώοι οι κατηγορούμενοι.
Δεν έφταιγαν αυτοί.
Το υπουργείο έφταιγε.
Πόσο καλύτερο θα μπορούσε να γίνει…
Και γίνεται ακόμα καλύτερο όταν σκεφτούμε κάτι πάρα πολύ απλό.
Εντάξει, ήταν νοσοκομείο αναφοράς και είχε έναν μοναδικό κωδικό. Αν και κανένας δεν καταλαβαίνει τι εμπόδιζε να υπάρχει και ένας δεύτερος.
Μαζί τους όμως.
Ένας μοναδικός κωδικός.
Κατευθείαν από το υπουργείο του κ. Κικίλια και το Μέγαρο Μαξίμου του κ. Μητσοτάκη.
Για να «γράφει» ο Ε.Ο.Δ.Υ. στο εθνικό μητρώο.
Και να τρομοκρατείται ο κόσμος.
Γιατί όμως αυτός ο κωδικός έπρεπε να συνοδεύεται από ΨΕΥΔΗ αιτιολογία;
Αυτό αν μη τι άλλο έγινε δεκτό από το δικαστήριο για τον καρκινοπαθή.
Γιατί έπρεπε η αιτιολογία να είναι ψευδής και να βεβαιώνεται ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΗ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΑ εισαγωγή Covid-19, ενώ ΔΕΝ ήταν;
Και γιατί παρέμεινε μέχρι το 2021, πολύ μετά τον αποχαρακτηρισμό;
Τεστ τότε δεν υπήρχαν, η θετικότητα ελεγχόταν από το ΠΑΣΤΕΡ, στο οποίο έστελναν δείγμα από το νοσοκομείο μετά την εισαγωγή, και εν τω μεταξύ ο ασθενής παρέμενε στα ύποπτα εν αναμονή του αποτελέσματος από το ΠΑΣΤΕΡ μετά από 12 ώρες.
Το οποίο στην συγκεκριμένη περίπτωση βγήκε αρνητικό.
Γιατί δεν ήταν η αιτιολογία «ύποπτο κρούσμα εν αναμονή του εργαστηριακού αποτελέσματος»;
Επομένως, μαζί τους.
ΔΕΝ έφταιγαν αυτοί τότε.
Τότε.
Γιατί μετά, όλα αυτά που αντιμετώπισα στα 84 νοσοκομεία δεν είχαν σχέση με κωδικούς…
Και τίποτα δεν αλλάζει η αθωωτική αυτή απόφαση αυτά που έγιναν μετά.
Το αντίθετο.
Είναι μία αθώωση …δώρο.
Δώρο που ήδη εκμεταλλεύομαι εκεί που πρέπει.
Σε μία φάση της μάχης που δεν παίρνω ανάσα…
Υ.Γ. Το γεγονός ότι το δικαστήριο ,
χωρίς εμένα να είμαι εκεί να ρωτάω και να αγορεύσω ,
ξεπέρασε το αξεπέραστο ,
το γιατί δηλαδή, εάν ήταν έτσι τα πράγματα και τελείωνε η κατηγορία εκεί, έπρεπε να διαπραχθεί από την διοίκηση ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΨΕΥΔΗΣ ΒΕΒΑΙΩΣΗ με το έγγραφό τους στην προδικασία προς την Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών, με το ψέμα ότι κατά τον χρόνο της εισαγωγής του καρκινοπαθούς δεν είχε δήθεν τεθεί σε λειτουργία το εθνικό μητρώο ασθενών Covid-19 του Ε.Ο.Δ.Υ. (ώστε δεν είχαν κίνητρο και επομένως η ψευδής βεβαίωση δεν είχε έννομες συνέπειες κατά την διάταξη του άρθρου 242 του Ποινικού Κώδικα) ,
θα σας έλεγα …ευτυχώς που το ξεπέρασε.
Γιατί με την αθώωση αυτή και τον έναν κωδικό, φεύγω από το ΣΩΤΗΡΙΑ του 2020 και πάω κατευθείαν στο Μέγαρο Μαξίμου.
Του 2020, όλων των ετών, και μέχρι αυτή την ώρα.
Μία αθώωση, ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ.
Ξανά.
Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει…
