Λεπτομέρειες για την προσωπική ζωή του Χρόνη Εξαρχάκου δεν θα βρεις πολλές. Βλέπεις, ο αδικοχαμένος ηθοποιός, ό,τι είχε να πει το έλεγε μέσα από τους ρόλους του, αποφεύγοντας να δίνει «τροφή» για σχόλια σε τρίτους.
Οι ερμηνείες του στο θέατρο, αλλά και στο σινεμά (στην εποχή της άνθισης του ελληνικού κινηματογράφου) ήταν το δικό του «αντικλείδι» με το οποίο άνοιξε τις καρδιές του κοινού, κερδίζοντας για πάντα μια θέση εκεί.
Άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ, ήταν το όνειρο κάθε σκηνοθέτη, καθώς μπορούσε με μια ατάκα, έναν μορφασμό και τους αυτοσχεδιασμούς του να απογειώσει ακόμη κι έναν μικρό ή δεύτερο ρόλο. Κι όλα αυτά δίχως ίχνος βεντετισμού ή άλλης παθογένειας που μπορεί να εμφανιστεί σε κάποιους όταν γίνονται επιτυχημένοι και αλλάζουν ζωές.
Με τον Χρόνη Εξαρχάκο κάτι τέτοιο δεν συνέβη και οφείλεται εν μέρει και στον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του, που για κάποιους διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό λόγω της ιδιαίτερης σχέσης που φέρεται να είχε με την μητέρα του.
Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής η μητέρα του πολυτάλαντου ηθοποιού λόγω της μεγάλης αδυναμίας που του είχε, δεν τον άφηνε να παντρευτεί, ενώ ήταν αυστηρή με τις προσωπικές του επιλογές καθώς δεν ήθελε να τον δει να ανοίγει τα φτερά του και να πετάει μακριά της. Έτσι ο ηθοποιός έζησε το μεγαλύτερο μέρος τη ζωής του μαζί της…
Η αγάπη που έδωσε και εισέπραξε μπορεί να ήταν μεγάλη, όμως τον εγκλώβισε σε ένα περιβάλλον όπου τα δικά του θέλω είχαν πνιγεί απ’ τις ενοχές που γεννούσε η επιθυμία του να ανασάνει απ’ την μητρική αγάπη που τον έπνιγε.
Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, ο Χρόνης, ο οποίος γεννήθηκε το 1932 στην Ερμούπολη της Σύρου, στάθηκε κοντά της μέχρι τέλους, καθώς εκείνη αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και πολλές φορές στο παρελθόν (αφού η οικογένεια ήταν φτωχή) το μόνο που είχαν ήταν ο ένας τον άλλον. Κάτι που δεν άλλαξε ούτε όταν ήρθε η επιτυχία για τον νεαρό, ακόμη, ηθοποιό όταν έπαιξε τον πρώτο ρόλο του στο θεατρικό «Βίλα των Οργίων».
Το βιογραφικό του είναι γεμάτο από 20 ταινίες και περίπου 60 επιθεωρήσεις. Αριθμός που θα ήταν πολύ μεγαλύτερος, αν ο καρκίνος δεν του είχε χτυπήσει την πόρτα στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Με την μητέρα του να αντιμετωπίζει τα δικά της σοβαρά προβλήματα, αυτός ο σπουδαίος ηθοποιός, ο οποίος δεν παντρεύτηκε ποτέ, βρέθηκε ολομόναχος απέναντι στην ασθένεια που του «έτρωγε» τα σωθικά. Ο Κώστας Βουτσάς τον θυμάται να πειράζει τις νοσοκόμες και να μην χάνει το κουράγιο του από την «επάρατη νόσο», όμως όταν η κατάστασή του επιδεινώθηκε, αναγκάστηκε να μεταβεί στο Λονδίνο προκειμένου να υποβληθεί σε επέμβαση.
Και κάπως έτσι, απλά, ήσυχα, σιωπηλά, δίχως κάμερες, φωτογράφους, συγγενείς ή φίλους, ο Χρόνης Εξαρχάκος πάλεψε ολομόναχος τον καρκίνο, αλλά νικήθηκε αφήνοντας την τελευταία πνοή του σε νοσοκομείο στις 27 Σεπτεμβρίου 1984. Αυτός που αγαπήθηκε από χιλιάδες αγνώστους. Αυτός που είχε χαρίσει τόσα χαμόγελα, είδε από ψηλά τα δάκρυα που κύλησαν στα πρόσωπα εκείνων που τον λάτρεψαν για τις ερμηνείες του σε ταινίες-σταθμούς για το ελληνικό μιούζικαλ, την κωμωδία και όχι μόνο.
Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966), Γοργόνες και μάγκες (1968), Η Παριζιάνα (1969), Μαριχουάνα στοπ (1971), Μια Ελληνίδα στο χαρέμι, Γκαρσονιέρα για δέκα (1981) είναι μερικά από τα φιλμ στα οποία ο Ενωματάρχης του σταθμού Πικερμίου, ο Κωστάκης Γρίπης, ο Λεωνίδας, ο Χρόνης, ο Ιπποκράτης ή ο κύριος Μπαμπάτσικος, μετατράπηκαν από το ταλέντο του από απλοί, συμπληρωματικοί συνήθως, ρόλοι σε πρωταγωνιστές που κέρδισαν την συμπάθεια, την εκτίμηση και σε τελική ανάλυση, την αγάπη του κοινού…
Η κηδεία του έγινε στο Α’ Νεκροταφείο πριν από 35 ολόκληρα χρόνια. Φυσικά ακόμη και σήμερα ο ίδιος παραμένει «αθάνατος». Και θα συνεχίσει να είναι. Γιατί το αποτύπωμά του μέσα από την καριέρα του υπήρξε τεράστιο, πολλές φορές αντιστρόφως ανάλογο των ρόλων του, αποδεικνύοντας ότι υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι γίνονται μεγαλύτεροι από τα καλούπια που η ζωή προορίζει για εκείνους.
