1. Ακριβα το εχεις ομως,2.70+80=3.50,ασυμφωρο,αλλα το πηρα.

2. Φτωχός είναι ο άπληστος και ο κακός!

3. Ναι ο προστάτης των φτωχων αλλά εκεί στην Αίγινα κονομανε εκατομμύρια στο όνομα του οι κλέφτες οι τραγοι

4. Θεού Θέλοντος, πρός οχύρωση τών ευσεβών αδελφών μου, Ορθοδόξων Χριστιανών, θά αναφέρω συνοπτικά καί ελάχιστα τινά περί τής εκουσίως αποδεκτής Μεγαλειώδους Σταυρικής θυσίας Τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, Ο Οποίος «εκένωσε Εαυτόν»(Φιλιπ.Β’7, Α’Κορ.Α’17), ήτοι περιέκρυψε Τήν Θεότητα όπισθεν τού καλύμματος τής (Θεωμένης) Σαρκός, ίνα μή κατακαή η Κτίση καί «επεφάνη η Θεία Χάρις»(Ιωάν.Α’17, Τίτο Β’11). Εν καιρώ πρωτοπλάστων, ο ήδη πεπτωκώς κακούργος διάβολος (όπερ εστί δημιούργημα Τού Θεού, αρχικώς ως φωτεινός αρχάγγελος), φθονεί τό πλάσμα Τού Θεού, παγιδεύει καί πλανά μέ δόλο τούς πρωτόπλαστους μέ σκοπό τήν πτώση των, ίνα πικράνει Τόν Θεόν πρός ματαίωσιν τού σχεδίου Του. Προφητικώς, επαγγέλεται ο ερχομός Τού Σωτήρος (Μεσσία) εκ Τής Αειπαρθένου, καθώς καί η Σταύρωσις Αυτού (Γέν.Γ’15) (κεκαλυμμένες βαθύτατες έννοιες διά τόν εν διανοία εσκοτισμένον διάβολο). Έρχεται λοιπόν, Αυτοπροσώπως Ο Θεός, καλυπτόμενος όπισθεν τού καλύμματος τής Σαρκός (πεπειραμένον δέ «λαβών πείρα ως Άνθρωπος ψυχή τε καί σώματι, μέ υποστατική Τής Θεότητος ένωση» κατά πάντα καθ’ομοιότητα, ΧΩΡΙΣ αμαρτίας) Εβρ.Δ’15, ίνα παγιδεύση, (τρόπον τινά) τόν κακούργο διάβολο, γενόμενος Θύμα Ο Θύτης καί ορμώντας ο χαιρέκακος καί τυφλός εν διανοία, διάβολος (θεωρώντας Τον ως απλόν Άνθρωπο), ίνα Τόν κατασπαράξει καί εκεί αγγιστρώνεται ΑΙΩΝΙΩΣ πλέον καί γελοιοποιείται, ενώ Ο Παντοκράτωρ Θεός Λόγος υπέρδοξάζεται, Ο Οποίος εθυσιάσθη ΕΚΟΥΣΙΩΣ πρός σωτηρία τών όσων καλοπροαίρετων πιστών, αποδεχόμενων νά Τόν πιστεύουν, υπακούουν καί ακολουθούν εν τή στενή, ανηφορική, τεθλιμμένη καί Σταυρικήν Οδόν Του, απάγουσαν πρός σωτηρίαν (Ματθ.Ζ’14). Όπως εις τό άγγιστρον θέτομεν δόλωμα πρός άγραν (σύλληψη) ιχθύων, τοιουτοτρόπως Ο Κύριος τής Δόξης, έγινε ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ τό δόλωμα επί τού Τιμίου, πλέον, Σταυρού, μέσω τού Οποίου εκαθηλώθη διά παντός η ψευδοδύναμη τού εχθρού διαβόλου. Εάν ο διάβολος εγνώριζε ότι Ο Ιησούς Χριστός εστίν Ο Θεός Δημιουργός καί ότι μέσω τής Σταυρώσεως θά δοξασθεί (ως Άνθρωπος, διότι ως Θεός αιωνίως δοξάζεται) καί ότι θά εκαταισχύνετω, τότε θά έπραττε ο διάβολος, τό πάν δυνατόν ίνα μή Σταυρωθεί Ο Κύριος καί υποστεί ο σατανάς τήν πανωλεθρία τήν οποίαν έπαθε έκτοτε, διηνεκώς. Τό Μεγαλειώδες θέμα τής Σταυρικής Θυσίας εστί τεράστιον μέ απεράντους Θεολογικάς προεκτάσεις όπως η συμφιλίωση Τού Θεού πρός τήν ανθρωπότητα μέσω τής Σταυρώσεως καί τού Παναχράντου Αίματος Τού Χριστού (1237). Η πρός, χάριν ημών, κατάρα τήν οποίαν επωμίσθη Ο Χριστός ίνα μάς ελευθερώσει εκ τής κατάρας καί δουλείας τού εχθρού (1240). Η απολύτρωση καί συγχώρηση τών αμαρτιών ημών, εάν Τόν ακολουθούμε εμπράκτως (Κολας.Β’15). Τό ότι Ο Χριστός (ως Άνθρωπος) έγινε Μεσίτης μεταξύ ανθρώπων καί Θεού Πατρός (1258), όπως καί Η Υπεραγία Θεοτόκος μετά πάντων τών Αγίων εισί Μεσίται πρός Τόν Χριστόν, Τόν Αρχηγόν καί αίτιον τής σωτηρίας ημών (1261), Ο Οποίος ήλθε ίνα καταργήση τά έργα τού διαβόλου (1264). Η Πανένδοξος κάθοδός Του εν Άδη (ως Ανθρώπινη ψυχή, Θεωμένη καί ενωμένη Ενυποστάτως μετά Τής Θεότητος) καί σωτηρία τών καλοπροαίρετων ψυχών (1241). Μετάθεση Ιερωσύνης καί σύσταση Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας. Καί η γνωστοποίηση εις τό ανθρώπινο γένος καί Αυτοπροσδιορισμού Τού Χριστού, Τού Πανάγιου Τριαδικού Θεού (Ιωάν.ΙΖ’, Ματθ.ΚΗ’19). Καί μέ απείρους άλλας προεκτάσεις καί Θεολογικάς παραμέτρους, αι οποίαι συνιστούν καί εμπλουτίζουν καί τά 3 κεφαλαιώδη σκέλη τής Θεολογίας (Καταφατικήν, Αποφατικήν καί τήν Τής Θεογνωσίας). Ο Κύριος Ιησούς Χριστός εστί Πάναγνος, Αναμάρτητος, Πανυπερτέλειος, καί απείρου Κάλους Αγαθότητος, Παντοδυναμίας, Πανσοφίας, Αγάπης, Δικαιοσύνης καί πασών τών Αρετών εις τοιούτον δυσθεώρητον καί άπειρον Ύψος, τό οποίον εστίν αφαντάστως αδιανόητον δι’ημάς. Εν τή Βαϊοφόρον, ο όχλος Τόν ακολουθεί, θεωρώντας Τον ως ελευθερωτή καί λυτρωτή (εκ τής υποταγής καί δουλείας τών κατακτητών Ρωμαίων) ενώ κατόπιν όταν Τόν βλέπουν νά συλλαμβάνεται, μέρος τού όχλου, υποκινούμενοι εκ τών δολίων φαρισαίων καί αρχόντων, στρέφοντε εναντίον Του. Διότι δέν ηδύναντο νά κατανοήσουν ότι Ο Κύριος ήλθε ίνα μάς ελευθερώσει εκ τής δουλικής υποταγής τών παθών ημών καί τού υποδαυλίζοντος τά πάθη, διαβόλου. Δέν ηδύναντο νά κατανοήσουν τό βαθύτατο νόημα, Μεγαλείον καί Δόξα τής Σταυρικής Θυσιαστικής Οδού Τού Κυρίου μου, όπως δέν κατανοούν καί όλοι οι ανά τούς αιώνας σαρκολάτραι, εμπαθείς καί κακοπροαίρετοι, διά τούτο ο Απ.Παύλος, Θεοπνεύστως λέγει ότι «τό κήρυγμα περί Τού Σταυρού διά τούς Ιουδαίους εστί σκάνδαλον, διά τούς ειδωλολάτρας μωρίαν, ενώ διά τούς πιστεύσαντας κλητούς εστί Θεού Δύναμις καί Θεού Σοφία»(Α’Κορ.Α’18-31). Κάποτε, Ο Κύριός μου, κολλάει κυριολεκτικώς εις τόν τοίχον τούς τότε αυθάδεις εχθρούς Του καί τούς φέρνει εις τέλειον αδιέξοδο, ερωτώντας τους εάν διαθέτουν έστω καί τό παραμικρόν στοιχείον κατηγορίας εναντίον Του. Εκείνοι δάγκωσαν τήν γλώσσα των (διότι ουδείς-ουδέποτε ανά τούς αιώνας δέν δύναται νά κατηγορήση καί προβάλλει κάτι τό μεμπτό πρός Τόν Αναμάρτητον Κύριον Ιησού Χριστόν) (305) καί τότε Ο Χριστός τούς λέγει::: «εφ’όσον εις ουδέν ου δύνασθε νά Μέ κατηγορήσετε, τό ότι δέν Μέ πιστεύετε σημαίνει ότι είστε εκ τού διαβόλου»(Ιωάν. Η’ 44-48). Χειρότεροι τού διαβόλου καί τών τότε εχθρών Τού Χριστού εισί τά σημερινά τσογλάνια (ελληνόφωνες καί μή), τά οποία τολμούν νά καθυβρίζουν καί βλασφημούν Τόν Κύριόν μου, κάτι τό οποίον δέν αποτολμά ούτε ο ίδιος κατηραμένος σατανάς. Πώς λοιπόν αποτολμάτε πανάθλιοι καί εκβράζετε δηλητήριο εναντίον Τού Χριστού, αφ’ής στιγμής έχετε μαύρα μεσάνυκτα περί Τού Λόγου Τού Θεού (Αγία Γραφή καί Αγιοπατερικά κείμενα);;;;;; Τυφλοί καί μωροί, ανοίξατε τά όμματα διανοίας ίνα ιδήτε καί θαυμάσετε πώς αι πρό αιώνων καί χιλιετιών προφητείαι (αναφερόμεναι περί τής Πρώτης καί Δευτέρας Παρουσίας Τού Κυρίου μου) επεξηγούν μέ καταπλήσουσα ακρίβεια, επαληθεύοντας καί δένοντας μετ’απολύτου συγκυρίας μέ τά ανάλογα ιστορικά γεγονότα, όπως δένει τό ύδωρ μέ τό τσιμέντο καί κτίζοντε μεγαθήρια (καί εν προκειμένω τό ακλόνητο οικοδόμημα τής Χριστιανικής Πίστεως). Καί μάθε εσύ βλάσφημε «φίδι κολοβό διαμαντή» ότι η οδός Τού Χριστού, ήτοι η οδός τής σεμνότητος, αγνότητος, παρθενίας, ταπεινοφροσύνης, ανεξικακίας καί γενικώς εμπράκτου υπακοής πρός Τόν Θεόν καί ανηφορικής καί τεθλιμμένης οδού, χρειάζεται δυναμικό χαρακτήρα, δυνατή πίστη, σοφή, γενναία, τολμηρά καί Θεοφιλή ψυχή μετά τεραστίου ενεργητικού, δυναμικού καί αποφασιστικού φρονήματος πρός αγώνας έως θανάτου. Ενώ αντιθέτως, παθητική στάση εστί τό άνευ αντιστάσεως κατρακύλισμα καί αποδοχή ωθήσεως εκ τού διαβόλου πρός τήν φαρδείαν καί κατηφορική οδόν απωλείας καί βούρκο τής ασωτίας καί ανηθικότητος εις τόν οποίον εκπίπτουν οι άφρονες. Καί δυστυχώς εισί πάρα πολλοί καί μεταξύ αυτών καί η παναθλιότης τού κολοβού όφεως «διαμαντή» τόν οποίον παίζει ως μπαλάκι εις χείρας του ο διάβολος. Κλείνοντας, χαιρετώ, όλους τούς ευσεβείς εν Χριστώ αδελφούς καί αδελφάς μου, ευχόμενος Ο Θεός νά τούς έχει ψυχοσωματικώς πάντα καλά.

5. Εις χθεσινό άρθρο τού makeleio εγένετο αναφορά περί τού Αγίου Αστείου αλλά τό σχόλιό μου δέν ανηρτήθη εκεί. Χάριτι Θεού, ήθελα νά γνωστοποιήσω εις αδελφούς Χριστιανούς, ότι η λέξις «αστείο» εν αρχαϊστί σημαίνει τό «εξαίσια εύμορφον, τό εξέχων καί σπάνια ωραίο, τό χαριτωμένο, τό εμφανισιανώς άριστο» Αύτη η λέξις συναντάται εν τή Αγία Γραφή εις ::: «Έξοδο Β’2, Αριθμ.ΚΒ’32, Β’Μακ.ΙΒ’43, Πράξεις Ζ’20, Εβρ.ΙΑ’23». Εις Έξοδο Β’2 διαβάζουμε::: «ιδόντες δέ αυτό αστείον εσκέπασαν αυτό μήνας τρείς». Ήτοι, είδον οι γονείς ότι τό νεογέννητο (καί μετέπειτα ονομασθέν ως Μωϋσής) ήτο πολύ χαριτωμένο νήπιο, δέν ηθέλησαν νά τό παραδώσουν εις τούς αιγύπτιους σφαγείς (οι οποίοι, κατόπιν διαταγής τού φαραώ, έσφαζον όλα τά άρρεν πρωτότοκα τών εβραίων), ως εκ τούτου, τό προφύλαξαν από τήν σφαγή επί τρείς μήνας. Αυτά τά γράφω πρός ενημέρωση όσων εκ τών αδελφών μου ασχολούνται, διατρίβοντες καί αδολεσχόντες πρός εμβάθυνση τών Θείων Νοημάτων. Βοήθεια νά είναι οι Άγιοι ημών πρός όσους ευσεβείς Χριστιανούς Ορθόδοξους αγωνίζονται εις τόν Θεάρεστον στίβο τής Σταυρικής καί σωτηριώδους οδού μέ αγάπη υπακοής πρός Τόν Κύριον καί Θεόν καί Σωτήρ ημών Ιησού Χριστού καί μάχονται εναντίον τών τριών μεγάλων, ημών, εχθρών, (τών παθών, τού ξεπεσμένου εκκοσμικευμένου φθοροποιού φρονήματος καί τού πλάνου διαβόλου).

Comments are closed.