Τα πιο διάσημα χαστούκια του ελληνικού κινηματογράφου

Αν υπήρχε τίτλος για τον «εθνικό… καρπαζοεισπράκτορα» αυτός θα πήγαινε δίχως την παραμικρή αμφιβολία στον Αλέκο Τζανετάκο. Τον Έλληνα ηθοποιό που παραδοσιακά ήταν το θύμα στις ορέξεις των πρωταγωνιστών, καθώς το σενάριο τον ήθελε μόνιμα να τις… τρώει από αυτούς.

Τον αποκαλούσαν «ο χρυσός δεύτερος» και αυτό διότι αν και ποτέ δεν είχε εκείνος τον πρώτο ρόλο (ειδικά την περίοδο των μεγάλων επιτυχιών της Φίνος Φιλμς) εκείνος πάντα κέρδιζε τις εντυπώσεις, στη μεγάλη οθόνη.

Φιλότιμος, καλόκαρδος, εργατικός και ταλαντούχος, ο Αλέκος Τζανετάκος έκανε αυτό που του ζητούσαν δίχως γκρίνιες, αν και κάποια στιγμή στην καριέρα του εξέφρασε το παράπονο ότι δεν του δόθηκε μια ευκαιρία από την παραγωγή για να εμφανίσει και άλλες πτυχές των ικανοτήτων του.

Ωστόσο οι σκηνοθέτες προτιμούσαν να πατούν πάνω στην γνωστή μανιέρα που τον εμφάνιζε ως ένα γκαφατζή και επιπόλαιο νεαρό, πολλές φορές τέντι μπόι όπως θα έλεγαν εκείνη την εποχή. Ουσιαστικά στο πρόσωπό του είχαν βρει την «κότα με τα χρυσά αυγά», αφού υπήρξε υπόδειγμα επαγγελματία που ποτέ δεν έδειξε να δυσανασχετεί με την… προδιαγεγραμμένη μοίρα που του επεφύλασσε το σενάριο.

Το «παιδί της φάπας» κέρδισε επάξια αυτό το προσωνύμιο, ιδιαίτερα στις ταινίες που έπαιξε στο πλευρό του Κώστα Βουτσά, αλλά το πραγματικό βάσανο το περνούσε στα χέρια (κυριολεκτικά) του Λάμπρου Κωνσταντάρα, εξαιτίας και της εντυπωσιακής σωματοδομής του αγαπημένου κωμικού, ο οποίος είχε βαρύ χέρι, όπως διαπίστωσε σε κάμποσες περιπτώσεις από.. πρώτο χέρι!

Μάλιστα υπάρχει και ένα περιστατικό το οποίο εξιστόρησε ο ίδιος σχετικά με κάποια συνεργασία του με τον Κωνσταντάρα καθώς τα χαστούκια που έτρωγε ήταν τόσο… κανονικά, που ακόμη και ο Νίκος Ρίζος ένιωσε την ανάγκη να παρέμβει για να σταματήσει το… μπούλινγκ. Κάτι που πάντως δεν έγινε λόγω και της ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας του «Λαμπρούκου».

«Οι καρπαζιές που έτρωγα βροχή στις ταινίες ήταν αληθινές, ο σβέρκος μου το ξέρει! Στην ταινία σφαλιάρες, το ίδιο και στο θέατρο, δύο παραστάσεις, έτρωγα ξύλο από τις έξι το πρωί μέχρι τη μία τη νύχτα. Κάποτε παίζαμε στο θέατρο με τον Λάμπρο τον Κωνσταντάρα, αυτόν τον πρίγκιπα του θεάτρου, που μου είχε κουδουνίσει το μυαλό με τη χερούκλα του. Είχε ένα μακρύ χέρι σαν παντόφλα και, όταν το σήκωνε για να αμολήσει τον κεραυνό (τη σφαλιάρα), γινότανε σεισμός οκτώ Ρίχτερ και τα μάτια έβλεπαν αστράκια στον αέρα. Του έλεγα ‘‘ρε Λάμπρο, δεν μπορείς να βάζεις λιγότερη δύναμη’’, έλεγε ο… καψερός, χωρίς όμως ο Κωνσταντάρας να συγκινηθεί ιδιαίτερα.

Ακόμη και ο Νίκος Ρίζος, ο οποίος είχε και ένα διαφορετικό επίπεδο ως άνθρωπος, δοκίμασε να… τον χαλαρώσει, λέγοντας: «Ρε Λάμπρο, μην τον χτυπάς τόσο δυνατά»… Όμως του Κωνσταντάρα δεν ίδρωσε καν… το αυτί του αφού όχι μόνο συνέχισε να ρίχνει… σφαλιάρες, αλλά γύρισε και έφτασε στο σημείο να την… πει στον συμπρωταγωνιστή του: «Τι λες ρε κοντοστούπη, ένα και καθόλου, κωλοτούμπα, το μέρος του παίρνεις;»…

Η εποχή της καρπαζιάς τελείωσε για τον Τζανετάκο όταν έφυγε από την Φίνος Φιλμς με το παράπονο ότι δεν πήρε ποτέ έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που άλλαξε όταν μπήκαμε στα χρόνια της βιντεοκασέτας. Το «παιδί της σφαλιάρας» έγραψε τότε πάνω από 100 σενάρια για διάφορες ταινίες και σε ορισμένες από αυτές κράτησε τον πρώτο ρόλο, αλλά και… αποστάσεις από τα χέρια των συμπρωταγωνιστών του!