Ο γιος του χρωστάει της Μιχαλούς, ρίχνοντας κανόνι και οφείλοντας αναρίθμητους μισθούς, σε εργαζόμενους που πέταξε στο δρόμο από την αμαρτωλή ιστορία του Μετρόπολις. Εκτός εαν τους εξόφλησε, οπότε να ζητήσουμε συγγνώμη για τα πανό που ακόμα κυματίζουν από τους πεινασμένους πρώην εργαζόμενους στην επιχείρηση φιάσκο.
Ο ίδιος, μια ζωή μειοδότης και εργολάβος δημοσίων εργολαβιών, δεν διστάζει να συνεχίζει την προσβολή νεκρών κατ’ εξακολούθηση, βάζοντας ως προτεραιότητα της εφιαλτικής ζωής του, την προβολή του γκρεμίσματος αυθαιρέτων φτωχών ανθρώπων , γιατί σίγουρα του Λάτση το αυθαίρετο σε δασική έκταση δεν πρόκειται να το γκρεμίσουν ποτέ ούτε βέβαια του μακαρίτη του Κυριακού στον Άγιο Αιμιλιανό.
Λέγεται Μάκης Κουρής και απ ότι λένε οι συνεργάτες του, εδώ και χρόνια, έχει παραδώσει την ψυχή του στο διάολο κι ακόμα παραπέρα.
Αυτός ο τόπος δυστυχώς, έχει ακόμα δηλητηριώση μανιτάρια. Μέχρι να ξεριζωθούν, σκορπίζουν καρκίνο και χολή.
Μαγάρα η δημοσιογραφία για κάτι τέτοιυς σαν κι αυτόν…
Αλήθεια αυτοί που εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί δίπλα του, νιώθουν υπερήφανοι, βλέποντας έναν εργοδότη να προβάλλει στα ρυπαρά έντυπα της λάσπης , την απόφαση της κυβέρνησης των κομμουνιστών-διεθνιστών-συμμοριτών, να γκρεμίσουν δήθεν αυθαίρετα, όταν έχουν σκοτώσει πάνω από 90 αθώους; Ας πάνε όλοι τους να βρουν μια ελιά να κρεμαστούν. Γιατί ονομαστικά έρχεται κι η δική τους ώρα. Θα τους κάνουμε όλους πρωτοσέλιδο. Η πατρίδα μπορεί το 1945 να μην δίκασε τους δοσίλογους αλλά θα τους δικάσει τώρα. Δεν την ξαναπατάμε.
Και κάτι ακόμα. Εδώ δεν υπάρχει εμπάθεια. Υπάρχει δημοσιογραφική δικαιοσύνη. Γιατί για την άλλη έχουμε αρχίσει να απογοητευόμαστε βαθύτατα.
ena apo ta mpourntela tis dimosiografias ,pio malakas den iparhi