ΦΩΦΗ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ: ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΗΤΕΡΑ, Η ΖΩΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ ΗΛΙΚΙΑ – Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ “ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΖΗΣΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ” (ΒΙΝΤΕΟ)

Η Φώφη Γεννηματά έδωσε μια άνιση μάχη με τον καρκίνο και δυστυχώς δεν τα κατάφερε, αφήνοντας την τελευταία της πνοή στα 57 της χρόνια σήμερα το μεσημέρι. Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», καθώς εισήχθη με συμπτώματα ατελούς ειλεού. Ωστόσο, μετά από εκτενείς εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι η κατάσταση οφειλόταν σε υποτροπή της βασικής της νόσου, που την ταλαιπωρούσε από το 2008. Δεν ήταν όμως, το 2008 όταν η Φώφη Γεννηματά “συστήθηκε” με τον καρκίνο, αφού αυτός ήταν η αιτία που έχασε τους γονείς της αλλά και τη θεία της (αδερφή της μητέρας της).

Η πολιτικός είχε μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε συγκλονίζοντας το πανελλήνιο σε συνέντευξή της στην εκπομπή «Μεσάνυχτα», του Alpha. Μάλιστα είχε τονίσει τις σκέψεις που έκανε για τα παιδιά της και το πώς θα αντιμετώπιζαν την απώλεια της.

Η πολιτικός απέκτησε τρία παιδιά (μια 23χρονη κόρη από τον πρώτο της γάμο, μια 16,5 ετών κόρη και ένα 15χρονο γιο από τον δεύτερο γάμο). Πρώτος σύζυγος ήταν ο Αλέξανδρος Ντέκας, ενώ ο δεύτερος σύζυγός της είναι ο οδοντίατρος Ανδρέας Τσούνης.

«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να σκέφτεσαι ότι τα παιδιά σου μπορεί να μεγαλώσουν χωρίς εσένα. Να σκέφτεσαι ότι μπορεί η μικρή σου να μην θυμάται καν πώς είσαι, να μην θυμάται τη φωνή σου, να μην θυμάται τη μορφή σου, να μην γνωρίσει το χάδι σου. Με έπιανε τρόμος στη σκέψη ότι τα παιδιά μου που απέκτησα με τόσο κόπο και προσπάθεια θα μεγάλωναν χωρίς εμένα» εξομολογήθηκε, τονίζοντας πόσο οδυνηρό ήταν όλη η κατάσταση που βίωνε.

«Δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς παιδιά. Υπάρχουν γυναίκες που δεν θέλουν και το σέβομαι. Εγώ δεν είμαι έτσι. Ήμουν μόλις 22 ετών όταν μου το είπαν. Δεν έγινε εύκολα. Προσπαθούσα δέκα χρόνια να μείνω έγκυος. Με πολλές αποτυχίες και αναποδιές. Αλλά πάντα στη ζωή αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Σήμερα έχω τρία παιδιά και χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς οι γονείς μου δεν πρόλαβαν να τα γνωρίσουν. Έφυγαν και με αυτόν τον καημό», είχε πει στην τηλεοπτική συνέντευξη.

H δυσκολότερη στιγμή ήταν όταν έπρεπε να πω στην 9,5 ετών Αιμιλία για το χειρουργείο μου

“Τα μικρά μου παιδιά δεν είχαν καταλάβει, αργότερα μιλήσαμε γι’ αυτό. Μια από τις δυσκολότερες στιγμές ήταν όταν μετά από το χειρουργείο χρειάστηκε να μιλήσω στην Αιμιλία, η οποία ήταν τότε 9,5 ετών. Στα παιδιά πρέπει να λες την αλήθεια και την είπα“, είχε πει σε ακόμη παλαιότερη συνέντευξή της.

Η Φώφη Γεννηματά μπορεί να αντιμετώπισε προσωπικά τον καρκίνο το 2008 αλλά είχαν “συστηθεί” αρκετά νωρίτερα. Όταν η νόσος είχε επισκεφτεί τους γονείς της, Κάκια και Γιώργο, τους οποίους έχασε μέσα σε επτά μήνες.

Από την ίδια ασθένεια προσβλήθηκε και η θεία της, αδελφή της μητέρας της. Η Φώφη δεν είχε καλά-καλά πατήσει στα 20 χρόνια της όταν τον Ιούνιο του 1984 η μητέρα της διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος. Οι γιατροί τής έδιναν -τότε- δύο χρόνια ζωής.

Στα 43 της χρόνια η Κάκια (Κατερίνα) Γεννηματά, το γένος Βέργου, έδειξε απίστευτο κουράγιο, πλαισιωμένο με ακαταμάχητη αισιοδοξία. Πάλεψε με σθένος την αρρώστια και κατάφερε, αφότου χειρουργήθηκε, να ζήσει 10 χρόνια μετά την πρώτη αρνητική διάγνωση.

Δεν διανοήθηκε ποτέ να αλλάξει τις συνήθειες της καθημερινότητάς της και με υπομονή συνοδευόταν από τη μεγαλύτερη από τις δύο κόρες της στη θεραπευτική της ρουτίνα. Μαζί με τη Φώφη προσερχόταν για τις απαραίτητες χημειοθεραπείες της στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο «Μεταξά» στον Πειραιά.

Μετά, εξουθενωμένη, καθόταν σε ένα από τα παράθυρα με θέα στον Σαρωνικό, που υπενθύμιζε πόσο όμορφη είναι η ζωή έξω από την πόρτα ενός αντικαρκινικού νοσοκομείου. Ακουμπισμένες στο περβάζι, μάνα και θυγατέρα έκαναν όνειρα για το μέλλον. Σχεδίαζαν το επόμενο ταξίδι στον τόπο καταγωγής της μητέρας της, τη Σύμη, όπου μεγάλωσε ως κόρη ενός ταχυδρομικού υπαλλήλου.

Εκεί γνώρισε στα εφηβικά της χρόνια μέσα σε μια βάρκα τον μοναδικό έρωτα της ζωής της και μελλοντικό σύζυγό της, ο οποίος από τη μητέρα του, Φωτεινή, είχε κι εκείνος καταγωγή από το ίδιο ακριτικό νησί των Δωδεκανήσων. Με τις νοερές εξορμήσεις που καθοδηγούσε η Κάκια, απαλυνόταν κάπως η θλίψη που διέσχιζε εγκάρσια την κόρη της.

Από αυτή την αγόγγυστη στη δοκιμασία συμπεριφορά της μητέρας της η Φώφη άντλησε ένα μεγάλο μάθημα ζωής και το ανιδιοτελές παράδειγμα της γνήσιας, αφειδώλευτης αγάπης του γονιού προς τα παιδιά του. Με το ίδιο δέσιμο, δόσιμο και προσήλωση έχει σφραγίσει και η Φώφη τους δεσμούς τρυφερότητας, σεβασμού και αλληλοκατανόησης με τα τρία δικά της παιδιά

Την έκλαψε πικρά τη μανά της, όταν εκείνη έφυγε άδικα από αυτόν τον κόσμο τον Σεπτέμβριο του 1993, σε ηλικία μόλις 54 ετών. Από την ιδιοτροπία μιας κακόβουλης μοίρας, δύο ήμερες πριν ο πατέρας της είχε επιστρέψει στο οικογενειακό σπίτι από το Χιούστον του Τέξας, όπου είχε υποβληθεί σε θεραπεία για καρκίνο του πνεύμονα.

Είχε ήδη και αυτός διαγνωστεί με την ασθένεια από τον Απρίλιο του 1992, όταν και αναχώρησε για τη Νέα Υόρκη όπου υποβλήθηκε σε εγχείρηση. Το σημαντικό ήταν ότι την περίοδο της κοινής περιπέτειας της υγείας τους οι δυο τους δεν δείλιασαν, δεν λιποψύχησαν, δεν μοιρολόγησαν.

Η ψυχική γενναιότητα αμφοτέρων έως την τελευταία στιγμή μετέφερε στις κόρες τους υποδειγματικά το μήνυμα της δύναμης, της αγωνιστικότητας, της ακεραιότητας και του ήθους τους. Αλλη μία τρανή μέσα στην τρυφερότητά της διδασκαλία ζωής και ταυτόχρονα μια παρακαταθήκη άυλης κληρονομιάς για τα επόμενα βήματα της Φώφης.

Ο Γιώργος Γεννηματάς άφησε την τελευταία του πνοή στα 55 του χρόνια στην Αθήνα, τη Μεγάλη Δευτέρα 25 Απριλίου του 1994.

Στην κατάμεστη Μητρόπολη το δραματικό «ύστατο χαίρε» στον οραματιστή πολιτικό εκφώνησε ο Κώστας Λαλιώτης, καθώς ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου συναντούσε επισήμως την ίδια στιγμή στην Ουάσινγκτον τον πρόεδρο Μπιλ Κλίντον. Τη διαδρομή της σορού του εκλιπόντος ως το Α’ Nεκροταφείο τη συνόδευσε πλήθος συγκινημένου κόσμου για τον άνθρωπο του οποίου το όνομα συνδέθηκε με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, την επιστροφή των πολιτικών προσφύγων και, κυρίως, το Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Για τον ενεργό ρόλο του στον εξανθρωπισμό των συνθηκών περίθαλψης, στον εκσυγχρονισμό των νοσοκομείων και τη δημιουργία Kέντρων Yγείας, αρκετά δημόσια νοσοκομεία σε όλη τη χώρα έλαβαν το όνομά του. Επί της υπουργικής θητείας του πολλοί πίστευαν ότι ήταν γιατρός. Ο ίδιος ομολογούσε έντιμα πως «είμαι ένας πολιτικός μηχανικός που προσπαθώ να γίνω πολιτικός».

Χρόνια αργότερα οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι αυτούσια τη συστολή και ακέραιο τον ιδεαλισμό του τα κληρονόμησε η κόρη του. Διόλου τυχαία, εκείνη τη θλιβερή ήμερα της κηδείας του η Φώφη έγινε αποδέκτρια της έκφρασης των συναισθημάτων άδολης αγάπης και αγωνίας για το μέλλον της από απλούς ανώνυμους ανθρώπους.

Η Φώφη Γεννηματά, μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου η πολιτική αποτελούσε ουσιώδες συστατικό, είχε συναρθρώσει άρρηκτους δεσμούς με το ΠΑΣΟΚ και είχε εκδηλώσει τον κομματικό πατριωτισμό της από τα 13 της χρόνια κιόλας, όταν ως μαθήτρια συμμετείχε δραστήρια στην προσπάθεια του πατέρα της να εκλεγεί βουλευτής Μεσσηνίας.

Αργότερα, στα 25 της, είχε περιοδεύσει τρεις φορές σε όλη τη χώρα πάλι μαζί με τον πατέρα της την περίοδο ’90-’93, όπου το ΠΑΣΟΚ ήταν στην αντιπολίτευση. Στα 30 της χρόνια, παρότι δραστηριοποιούνταν στην Ενωση Γυναικών Ελλάδας και ήταν πρόεδρος του Ομίλου «Γιώργος Γεννηματάς» αρνούνταν τις παροτρύνσεις φίλων και την ενθάρρυνση απλών ψηφοφόρων να αναλάβει πρωτοβουλίες για πιο δραστήρια πολιτική συμμετοχή.

Είχε συναίσθηση της ευθύνης του ρόλου του πολιτικού και θεωρούσε κάθε βιασύνη συμμετοχής της στην κεντρική πολιτική σκηνή ιεροσυλία στη μνήμη του πατέρα της. Η θριαμβευτική εκλογή της στη Βουλή θα καθυστερούσε έξι χρόνια.

Τα παιδικά χρόνια

Γεννημένη πριν από 56 χρόνια, στις 17 Νοεμβρίου του 1964, μεγαλώνει στους Αμπελοκήπους. Αργότερα η οικογένειά της μετακομίζει σε ένα διαμέρισμα κοντά στα Σίδερα Χαλανδρίου και ξεκινά την πρωτοβάθμια εκπαίδευσή της στο ιδιωτικό σχολείο Κωστέα-Γείτονα, που τότε εδράζεται στο Μαρούσι. Τελειώνει τις μαθητικές σπουδές της στο δημόσιο Λύκειο Φιλοθέης.

Είναι ένα γλυκό καστανό κορίτσι γεμάτο ζωτικότητα που κερδίζει συμπάθειες στους συνομηλίκους της χάρη στη φιλικότητα που αποπνέει στις κοινωνικές εκδηλώσεις. Συγκεντρώνει ακόμη τον θαυμασμό για τον ανυπότακτο στις αδικίες και τους καταναγκασμούς χαρακτήρα της. Είναι μια στάση ζωή που θα τηρήσει με συνέπεια σε όλη την κατοπινή σταδιοδρομία της.

Στα πρώιμα χρόνια της ο πολιτικός μηχανικός πατέρας της είναι στέλεχος της Αγροτικής Τράπεζας, πρόεδρος του επαγγελματικού σωματείου των πολιτικών μηχανικών και μέλος του ΠΑΣΟΚ από τη σύστασή του.

Από το διαμέρισμά τους διέρχεται σε κάθε ευκαιρία πλήθος πολιτικών στελεχών και συνδικαλιστών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και η Μελίνα Μερκούρη, μεταξύ άλλων, είναι τακτικά παρόντες σε οικογενειακές γιορτές και φιλικές συνεστιάσεις στο διαμέρισμα του Γιώργου Γεννηματά, μέλους της «τρόικας» του Κινήματος. Στον από κάτω όροφο της πολυκατοικίας διαμένει ο φιλόλογος, καθηγητής και μετέπειτα υπουργός Πέτρος Μώραλης.

Η Φώφη μεγαλώνει σε μια πολιτικοποιημένη ατμόσφαιρα με έντονο δημοκρατικό πρόσημο και σε ένα σπιτικό περιβάλλον με σταθερές οικογενειακές αξίες. Αριστη μαθήτρια στα 18 της, ενώ έχει ιδιαίτερη έφεση στα Μαθηματικά, αρνείται να δώσει Πανελλήνιες για είσοδο στο Πολυτεχνείο και να γίνει πολιτικός μηχανικός, όπως και ο απόφοιτος του Μετσόβιου πατέρας της – υπουργός Εσωτερικών εκείνη την εποχή της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.

Η ίδια στρέφεται στις θεωρητικές σπουδές και επιλέγει τη Φιλοσοφική Σχολή. Τελικά εισάγεται στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Αθήνας. Στρατεύεται αμέσως στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ και τη φοιτητική συνδικαλιστική παράταξη της ΠΑΣΠ. Στα 22 της χρόνια, φοιτήτρια, παντρεύεται τον συμφοιτητή και κομματικό της σύντροφο Αλέξανδρο Ντέκα από την περιοχή Τριχωνίδας Αιτωλοακαρνανίας ορμώμενο. Μετά από κόπους οι δυο τους θα φέρουν στον κόσμο την κόρη τους Αμαλία.

Αργότερα, μετά από πολύχρονη συμβίωση, το ζευγάρι θα χωρίσει αρμονικά και θα διατηρήσει άψογες σχέσεις. Στα 24 της σήμερα η κόρη τους, πτυχιούχος Αρχιτεκτονικής από το Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης, συμμετέχει στην επιχείρηση του πατέρα της που ασχολείται συμβουλευτικά με έργα ανακύκλωσης, φωτοβολταϊκής ενέργειας και αξιοποίησης αποβλήτων.

Εν τω μεταξύ, η Φώφη το 1986, προτού αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο, διορίζεται υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα, αποσπάται για ένα φεγγάρι στο ΠΑΣΟΚ, γίνεται αργότερα βουλευτής και υπερνομάρχης, ενώ συμπληρώνοντας τα χρόνια υπηρεσίας της στην τράπεζα συνταξιοδοτείται πρόωρα μεν στα 51 της, αλλά απολύτως νόμιμα ως μητέρα με ανήλικα παιδιά.

Το 2003 παντρεύεται με τον δεύτερο σύζυγό της, τον οδοντίατρο Ανδρέα Τσούνη. Εκείνη την περίοδο η Φώφη έχει παραιτηθεί από τη Βουλή και είναι ήδη υπερνομάρχης Αθηνών – Πειραιά εκλεγμένη ως επικεφαλής του συνδυασμού Νομαρχία Πολιτών.

Μετά από δύο απολύτως φυσιολογικούς τοκετούς η Φώφη φέρνει στον κόσμο τον 17χρονο σήμερα γιο της Γιώργο και στη συνέχεια τη 15χρονη σήμερα κόρη της Κατερίνα. Παρά τις εγκυμοσύνες, βρίσκεται πολιτικά διαρκώς επί ποδός ασκώντας τα αυτοδιοικητικά καθήκοντά της.

Την επόμενη χρονιά, το 2007, ο Γιώργος Παπανδρέου την καλεί να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι κάτι που και η ίδια επιθυμεί, οπότε αποδέχεται ασμένως τη νπρόσκληση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Παραιτείται από τη θέση της επικεφαλής της Υπερνομαρχίας για να εισέλθει ως επικεφαλής στο κομματικό ψηφοδέλτιο Επικρατείας στις επικείμενες εθνικές κάλπες. Αποδεικνύεται, δυστυχώς, ότι δεν μπορεί να είναι υποψήφια.

Σύμφωνα με το άρθρο 56 του Συντάγματος, οι εκλεγμένοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση έχουν κώλυμα εκλογιμότητας για το διάστημα της θητείας τους. Μένει λοιπόν εκτός πολιτικής για δύο χρόνια.

Τότε, το 2008 και στα 43 της χρόνια, έχοντας την ίδια ηλικία με τη μητέρα της, όταν της διαγνώστηκε πρώτη φορά κακοήθης όγκος. Οι τακτικές εξετάσεις στις οποίες προσέρχεται λόγω κληρονομικού ιστορικού δείχνουν καρκίνο στον δεξιό μαστό της.

Οι δυσβάστακτα περίπλοκες και μελαγχολικά μουντές μνήμες της οικογενειακής της περιπέτειας επανέρχονται. Διαθέτει, όμως, την εκ του σύνεγγυς παρατήρηση της θαρραλέας συμπεριφοράς των δικών της ανθρώπων που βίωσαν την αφόρητη αυτή εμπειρία.

Το Σάββατο γίνεται η διάγνωση, τη Δευτέρα υποβάλλεται σε επιτυχή χειρουργική επέμβαση στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντινάν». Αμέσως μετά ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη για να ακολουθήσει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Εισάγεται στο Memorial. Ο χώρος του αντικαρκινικού νοσοκομείου στο Μανχάταν τής είναι γνώριμος, καθώς εκεί είχε νοσηλευτεί και ο πατέρας της.

Οι εποχές έχουν αλλάξει και η Φώφη, ξεκάθαρη όπως πάντα, δημοσιοποιεί με την ευπρέπεια που τη διακρίνει το πρόβλημα της υγείας της συγκινώντας με τη μάχη της το πανελλήνιο. Το ίδιο πλατύ κοινό θα χαμογελάσει ανακουφισμένο, όταν εκείνη επανέρχεται στην πατρίδα απολύτως θεραπευμένη και υγιής. Εχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της.

Ο καρκίνος τής έχει χτυπήσει την πόρτα και αυτή τού την έχει κλείσει κατάμουτρα. Εχει υπερβεί την ασθένεια, ζει φυσιολογικά και αντιμετωπίζει με ασιοδοξια το αύριο, χωρίς να αμελεί τις τακτικές διαγνωστικές εξετάσεις. Και όσο εκείνες απεικονίζουν αίσια αποτελέσματα τόσο περισσότερο τονώνονται ο ενθουσιασμός και το κέφι της για ζωή και δράση.

Τον επόμενο χρόνο, το 2009, αναλαμβάνει εξωκοινοβουλευτική υφυπουργός Υγείας και στη συνέχεια αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας στην κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου.

Στη συνέχεια συμμετέχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου ως αναπληρώτρια υπουργός Εσωτερικών. Μένει εκτός Βουλής στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου του 2012, καθώς καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου του κόμματός της και εκλέγεται μόνο ο πρώτος. Ακολούθως συμμετέχει στην κυβέρνηση Σαμαρά ως αναπληρώτρια υπουργός Αμυνας.

Αφοσιωμένη στη δουλειά, ανταποκρίνεται στις δεσμεύσεις, στις ευθύνες, στις υποχρεώσεις κάθε κυβερνητικού πόστου που αναλαμβάνει δίνοντας έμφαση στη λογοδοσία και τη διαφάνεια που της υπαγορεύει ο εσωτερικός κώδικας των αξιών της.

Εκλέγεται το 2015 πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και το 2017 του ΚΙΝ.ΑΛ. Χωρίς ποτέ να αφήσει το ενδεχόμενο μιας ήττας να επισκιάσει την προοπτική της νίκης που της αξίζει. Είναι μια νικήτρια της ζωής, μια σταθερά της τρέχουσας πολιτικής σκηνής και μια θαρραλέα γυναίκα που έχει επίγνωση των θέσεων, των αποφάσεων και των χειρισμών της, για τα οποία δέχεται ευχαρίστως πολιτική κριτική.