Θυμάστε τις δραματικές ημέρες της πολιορκίας της Kobane; Όταν ο μαύρος εφιάλτης του Daesh, κρέμονταν επάνω στη Συρία και το Ιράκ, και από εκεί σε ολόκληρο τον κόσμο;
Φαινόταν ασταμάτητη, η προώθηση των χασάπηδων του Αλ Μπαγκνταντί, Al Baghdadi: στους χάρτες της Συρίας το μαύρο ήταν το κυρίαρχο χρώμα, ο κυβερνητικός στρατός του Άσαντ δεν φαινόταν ικανός να τους συγκρατήσει, οι ρώσοι δεν είχαν ακόμη παρέμβει, η Τουρκία προωθούσε μια πολιτική ασάφειας, αινιγματική, αόριστη, στην πραγματικότητα την απασχολούσαν περισσότερο τα δικά της συμφέροντα παρά ο περιορισμός της επέκτασης του ISIS (που συχνά βοηθούσε), οι Ηνωμένες Πολιτείες βομβάρδιζαν τις εγκαταστάσεις του Ισλαμικού Κράτους και ταυτόχρονα υποστήριζαν τους «σύριους επαναστάτες» οι οποίοι με τον ριζοσπαστικό ισλαμισμό ήταν απολύτως συναφείς. Κανείς δεν αντιτάσσονταν πραγματικά στις πολιτοφυλακές του Daesh, εκτός από αυτούς: τους κούρδους.
Ayse Deniz Karacagil
Μεταξύ του τέλους του 2014 και των αρχών του 2015 όλος ο κόσμος, ή σχεδόν, ακολουθούσε με συμπάθεια και ενσυναίσθηση την ηρωική αντίσταση των κούρδων της Ροζάβα, οι οποίοι, άσχημα οπλισμένοι και χειρότερα οργανωμένοι, αντιστέκονταν σπίτι προς σπίτι και – απίστευτο! – σιγά σιγά αντέστρεφαν τη μοίρα της μάχης, ξεκινώντας μια σειρά νικών που, μερικούς μήνες αργότερα, έδιωξαν το Ντάες, Daesh από τη Συρία (αν και τα νέα είναι πάντα ασαφή και κατακερματισμένα).
Ο θεοκρατικός φασισμός του ISIS εργαλείο καταπίεσης, αφενός, ο δημοκρατικός συνομοσπονδισμός των κούρδων της Ροζάβα από την άλλη: παρόμοιος με τον αγώνα του κακού ενάντια στο καλό.
Η ατσάλινη και αδάμαστη κουρδική αντίσταση ενέπνευσε πολλά μυαλά και καρδιές: ενεργοποιήθηκε η διεθνής και μαχητική αλληλεγγύη και άρχισε να λειτουργεί ένα δίκτυο υποστήριξης και πληροφόρησης από τα χαμηλά.
Κάποιος αποφάσισε να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να αγκαλιάσει το τουφέκι, για να υπερασπιστεί τις αρχές της δημοκρατίας και της ισότητας στην πρώτη γραμμή που το πολιτικό που το κοινωνικό πείραμα της Rojava μεταμόρφωνε σε πιθανή πραγματικότητα.
Anna Campbell
Στην Ιταλία, οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν για «ξένους μαχητές», “foreign fighters” στις τάξεις των κούρδων YPG χάρη στον Karim Franceschi, έναν νέο ακτιβιστή από τη Senigallia ο οποίος, μετά από μια εμπειρία ενεργούς αλληλεγγύης στον κουρδικό λαό, αποφάσισε να στρατευτεί και να αγωνιστεί: ήταν το 2015, και σε αυτόν έλαχε να υπερασπιστεί την Kobane από την επίθεση του Ισλαμικού Κράτους.
Η εμπειρία του είχε μια ηχηρή απήχηση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, χάρη και σε ένα βιβλίο, το οποίο έγραψε ο ίδιος: “Il Combattente”, »Ο Μαχητής».
Ήταν εκείνη την εποχή που στην Ιταλία άρχισαν να κυκλοφορούν πληροφορίες σχετικά με αυτούς τους «ξένους μαχητές» που αγωνίζονταν στις τάξεις των κουρδικών Μονάδων Λαϊκής Προστασίας. Μέχρι τότε, οι «ξένοι μαχητές» ήταν αποκλειστικά οι δυτικοί που προσηλυτίστηκαν ή / και ριζοσπαστικοποιήθηκαν και πήγαν στη Συρία για να «καταταχθούν» στο ISIS, λίγα ήταν γνωστά για τους πολλούς ευρωπαίους, αμερικανούς και τούρκους εθελοντές που αγωνίζονταν πλέον από καιρό, πεθαίνοντας για να υπερασπιστούν την Ροζάβα και την υπόθεση ελευθερίας και δημοκρατίας που περιέχονταν σε εκείνο το πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο.
Λίγοι γνώριζαν την ύπαρξη του Τάγματος Διεθνούς Ελευθερίας, International Freedom Battalion, που ιδρύθηκε στις 10 ιουνίου 2015: μια διεθνιστική και αντιφασιστική μαχόμενη ομάδα που αποτελείται από εθελοντές από διάφορες χώρες του κόσμου που δραστηριοποιείται στην πρώτη γραμμή στο πλευρό των Ypg και Jpg. Ρητής μαρξιστικής-λενινιστικής και αναρχικής πολιτικής έμπνευσης σε μερικά από τα συστατικά της και πάνω από όλα έχοντας σαν παράδειγμα τις γραμμές των ισπανικών διεθνών Ταξιαρχιών, η IFB αποτελείται από διάφορες ομάδες και κινήματα που προέρχονται από διάφορα μέρη του κόσμου: το μαρξιστικό-λενινιστικό κομμουνιστικό κόμμα (Τουρκία), (MLKP], Sosial Isian, το TKP, από την Ισπανική Reconstruccion Communist, από την Ελλάδα η Επαναστατική Ένωση για τη διεθνή αλληλεγγύη, από την Αγγλία και την Ιρλανδία η Ταξιαρχία Bob Crow, London Antifascist – και άλλα, από τη Γαλλία η Ταξιαρχία Henry Krasucky, Nantes Rèvolteè και το Blocus Paris. Και επίσης εκπροσωπούνται αλβανοί, ιταλοί, κινέζοι, γερμανοί και πολλές άλλες εθνικότητες.
Μετά υπάρχουν οι νεκροί, δυστυχώς και φυσικά: αυτοί που δεν τα κατάφεραν, και έβαλε τη ζωή τους στο χορό για μια ιδέα και μια ισχυρή αίσθηση δικαιοσύνης: από την Ayse Deniz Karacagil – την τουρκάλα κοπέλα που ήταν επίσης γνωστή ως «Red Hood» και πέθανε κατά τη διάρκεια της μάχης για την ανακατάληψη της Raqqa, την Άννα Κάμπελ, αγγλίδα από το Sussex που πρόσφατα έπεσε κάτω από τον τουρκικό βομβαρδισμό στην Αφρίν. Και πάλι ο Olivier François Jean Le Clainche, γάλλος μαχητής, και ο Sjoerd Heeger, από την Ολλανδία.
Αυτά είναι μόνο μερικά ονόματα, στα οποία πρέπει να προσθέσουμε πολλά άλλα που δεν γνωρίζουμε, ή γνωρίζουμε ελάχιστα.
Η διεθνής αλληλεγγύη από κάτω και αγωνιστική, στρατευμένη, παίζει επίσης το ρόλο της στη Συρία και όπου χρειάζεται (βλ. Donbass): είναι σημαντικό να μιλήσουμε γι ‘αυτό και να γνωστοποιήσουμε τις ιστορίες αυτών των μαχητών στο όνομα της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας.
