ΙΔΟΥ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑΕΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΟ “ΦΑΝΤΑΣΜΑ” ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ! “Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΣΕΚΤΑ…”- “Η ΣΚΑΚΙΕΡΑ ΕΧΕΙ ΣΤΗΘΕΙ, ΤΑ ΠΙΟΝΙΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ. ΗΡΘΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ!” (ΦΩΤΟ&ΒΙΝΤΕΟ)

 “Γιατί η ευρωπαϊκή αριστερά πεθαίνει;”

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του εθνικιστή Φινλανδού διανοητή και συγγραφέα, καθηγητή Kai Murros που έγινε στην Οξφόρδη της Αγγλίας το 2014. Προηγείται το βίντεο με την ομιλία του και μετά η μετάφρασή της (ΚΟ).

Δώστε λίγο χρόνο γιατί νομίζω ότι αξίζει να παρακολουθήσετε τον συλλογισμό του και την άκρως αισιόδοξη κατάληξή του! (Δύο χρόνια μετά την ομιλία οι εξελίξεις δείχνουν να επιβεβαιώνουν την σκέψη του).

– Oxford Speech 2014 –

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη* – το φάντασμα του εθνικισμού!

Μετάφραση (ΚΟ):

Και όλες οι δυνάμεις του παλιού κόσμου, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, τα Ηνωμένα Έθνη, οι φιλελεύθεροι, οι αντιδραστικοί συντηρητικοί και οι ριζοσπαστικοί αριστεροί, έχουν συνάψει μια ανίερη συμμαχία για να εξορκίσουν αυτό το φάντασμα.

Ένα πράγμα προκύπτει από το γεγονός αυτό: Ο εθνικισμός έχει ήδη αναγνωριστεί από τους εχθρούς του ότι αποτελεί δύναμη.

Έχετε παρατηρήσει ότι τώρα, καθώς το σύστημα οδεύει προς την τελική κρίση, κανείς δεν μιλάει ποτέ για το ενδεχόμενο να καταλάβει την εξουσία η ριζοσπαστική αριστερά; Εκείνοι που εκφράζουν τις ανησυχίες τους για το μέλλον της πολιτικής αναταραχής, ούτε καν αναφέρουν ότι στην πραγματικότητα θα μπορούσε να υπάρξει μια hardcore αριστερή, κομμουνιστική επανάσταση. – Τι συνέβη λοιπόν;

Παραδοσιακά, η ριζοσπαστική αριστερά ήταν πάντα περισσότερο από βεβαία ότι μόνο αυτή θα ηγηθεί της μελλοντικής επανάστασης, ότι μόνο αυτή διαθέτει την επιστημονική γνώση για το πώς να μειώσει το καπιταλιστικό σύστημα και ότι μόνο αυτή έχει την απόλυτη κατανόηση της ανθρώπινης ιστορίας, καθώς και του μέλλοντος του ανθρώπου.

Μεγάλωσα σε έναν κόσμο όπου οι αριστεροί διανοούμενοι θεωρούνταν ότι αποτελούν την ενσάρκωση της βαθιάς διανόησης. Ήταν σαν να έπρεπε κάποιος να είναι πρώτα αριστερός για να μπορεί να είναι διανοούμενος, σαν να μην υπήρχαν άλλα είδη διανοούμενων, εκτός των αριστερών, σαν το να είσαι αριστερός από μόνο του σε έκανε έξυπνο. Οι κόκκινοι διανοούμενοι εξυμνούντο, θαυμάζονταν και δοξάζονταν από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης – ήταν «επαναστάτες», ήταν «ροκ σταρ» και ήταν «πρωτοπόροι». Και πόσο εύκολα μπορούσαν να γελοιοποιήσουν κάθε σκυθρωπό, συντηρητικό, πατριωτικό τύπο. Με το αιχμηρό τους χιούμορ και την διανοουμενίστικη αυτοπεποίθηση κατάφεραν γρήγορα να κάνουν τους αντιπάλους τους φαίνονται γελοίοι και άνευ αντικειμένου.

Τώρα, όμως, συνεχώς λαμβάνουμε προειδοποιήσεις για την «άνοδο της ακροδεξιάς», και όχι της άκρας αριστεράς. Και λέγεται ότι η άνοδος της ακροδεξιάς είναι σχεδόν αναπόφευκτη. Αλλά τι γίνεται τότε με την ριζοσπαστική αριστερά και όλους τους λαμπρούς διανοούμενους της, τι στο καλό τους συνέβη;

Ο ριζοσπαστικός αριστερισμός έχει καταντήσει να είναι ο βίαιος και τραμπούκικος βραχίονας του φιλελεύθερου συστήματος, η επιλογή ενός life style, μια πολιτική εμπορική μάρκα, μία πνευματική μόδα και ένας ακαδημαϊκός αυνανισμός. Οι ριζοσπαστικοί αριστεροί εξακολουθούν να είναι τα αγαπημένα pet των μέσων ενημέρωσης και ως εκ τούτου είναι με ασφάλεια ενσωματωμένα στο σύστημα. Η ιδέα ότι ο κάποτε αριστερός, που έχει εκπαιδευτεί να είναι τέλειος υπηρέτης του συστήματος εργαζόμενος στα μέσα ενημέρωσης, στην ακαδημαϊκή κοινότητα, στο δημόσιο ή σε κάποια μη κυβερνητική οργάνωση – επαρκώς επιδοτείται από το σύστημα, χωρίς αμφιβολία.

Καθώς δεν είναι σε θέση να σταματήσει ή να έχει οποιαδήποτε επίδραση στον θρίαμβο του παγκόσμιου καπιταλισμού, η ριζοσπαστική αριστερά έχει ένα μόνο πράγμα που πρέπει να κάνει – και αυτό είναι να προωθήσει το αυτο-μίσος στους ευρωπαϊκούς λαούς.

Με το να προωθεί την μαζική μετανάστευση προς την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική η ριζοσπαστική αριστερά εργάζεται επίσης ακούραστα για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της καπιταλιστικής τάξης. Επειδή ένα πράγμα στο οποίο, τόσο οι αριστεροί όσο και οι καπιταλιστές μπορούν να συμφωνήσουν – είναι ότι θέλουν να εξαφανίσουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και να εξολοθρεύσουν τους λαούς της Ευρώπης.

Ο αριστερισμός δεν είναι ποτέ αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι: δεν είναι δημοκρατικός, δεν είναι ειρηνικός, δεν κάνει τίποτα για την εργατική τάξη και δεν είναι μια ιδεολογία που βασίζεται στην επιστήμη ή στην λογική.

Οι αριστεροί ποτέ τους δεν χάνουν την ευκαιρία να δηλώσουν ότι η κοσμοθεωρία τους βασίζεται στην επιστήμη – ότι είναι η «μόνη επιστημονική κοσμοθεωρία» – όπως τους αρέσει να καυχούνται. Με τη βοήθεια του διαλεκτικού υλισμού ένας αριστερός διανοούμενος αξιώνει ότι είναι σε θέση να εξηγήσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ανθρώπινης φυλής.

Λοιπόν, η επιστήμη και ο υλισμός είναι μεγάλα λόγια και όταν τα βάζεις μαζί, μπαίνουμε στον πειρασμό κατ’ αρχάς, να σκεφτούμε ότι αυτή η ιδεολογία είναι πράγματι απλή και καθαρή φυσική επιστήμη. Αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά μπορούμε να δούμε ότι τα δόγματα του αριστερισμού στηρίζονται στην ιστορία, την οικονομία και την κοινωνιολογία, που είναι όλες ανθρωπιστικές επιστήμες, οι λεγόμενες soft επιστήμες. Έτσι τώρα η σημασιολογική παρανόηση γίνεται σαφής και συνειδητοποιούμε ότι ο μέσος τροτσκιστικός διανοούμενος στο πανεπιστήμιό σας – παρά τις στομφώδεις ομιλίες του – δεν είναι καθόλου υλιστικός ή επιστημονικός γιατί οι μόνες πραγματικά υλιστικές επιστήμες είναι οι φυσικές επιστήμες – ως εκ τούτου ο αριστερισμός, είναι περισσότερο κάτι σαν την ποίηση ή την αστρολογία παρά σαν φυσική.

Φυσικά, η ιστορία, η οικονομία και η κοινωνιολογία παρέχουν την προοπτική των ανθρωπιστικών επιστημών να παρατηρούν το παρελθόν και το παρόν, αλλά αν στη συνέχεια προχωρήσετε να δηλώσετε ότι στο μέλλον μια κομμουνιστική επανάσταση είναι μια απόλυτη βεβαιότητα και ότι η εργατική τάξη, στη συνέχεια, θα καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία, την οικογένεια ως θεσμό, τις διακρίσεις που υπάρχουν ανάμεσα στα φύλα, τις εθνικές, εθνοτικές και φυλετικές διαιρέσεις, τη θρησκεία, και το κράτος απλώς και μόνο επειδή δεν υπήρχαν ούτε στο πρωτόγονο κομμουνισμό, ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι σίγουρα επιστήμη, αλλά σπεκουλάρισμα. Αλλά υποθέτω ότι οι αριστεροί δεν θα παραδέχονταν ότι η κοσμοθεωρία τους είναι μια κερδοσκοπική κοσμοθεωρία – δεν θα ακουγόταν πια τόσο «μεγάλη» η θεωρία τους.

Ένας αληθινός φυσικός επιστήμονας θα προσπαθήσει να βρει ένα μοτίβο στην ακολουθία των γεγονότων, αλλά προφανώς δεν μπορεί να υπάρξει κανένα μοτίβο επειδή δεν υπήρξε ποτέ μια κομμουνιστική επανάσταση πριν κι έτσι ο αριστερός μας πρέπει να γίνει πιστός (με την θρησκευτική έννοια). Και αυτό συμβαίνει με τον κομμουνισμό – σχεδιάστηκε ως θρησκεία, για να δώσει ψευδο-επιστημονικές αποδείξεις για να υποστηρίξει μια οιονεί θρησκευτική φαντασίωση για το μέλλον.

Καθώς οι ανθρώπινες κοινωνίες ήταν πάντα πάρα πολύ πολύπλοκες για πειράματα και με πάρα πολλές μεταβλητές, δεν είναι τα ελεγχόμενα περιβάλλοντα που χρειάζεται να αποδείξεις οριστικά και επιστημονικά ότι μια ορισμένη κοινωνική θεωρία ή θέση ή αξίωμα είναι σωστό ή λάθος. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχει πάντα αρκετός χώρος στην αριστερά για ατελείωτες εικασίες και δικαιολογίες γιατί τελικά, κάποια «μεγάλη» θεωρία δεν λειτούργησε – και έτσι, τελικά, οι υποστηρικτές της «μεγάλης» θεωρίας έχουν άκαμπτη την πίστη τους στη θεωρία και την πεποίθηση ότι αυτή δουλεύει, τουλάχιστον, αν οι συνθήκες είναι «κατάλληλες».

Και επειδή κανείς δεν είναι ποτέ πρόθυμος να παραδεχτεί τα λάθη του, όλες οι μεγάλες ερμηνείες του κόσμου ή οι λεγόμενες επιστημονικές κοσμοθεωρίες έχουν την τάση να εκφυλίζονται σε κοσμικές θρησκείες. Η πίστη σας στη θεωρία είναι μια απόδειξη από μόνη της ότι η θεωρία λειτουργεί πραγματικά. Με λίγα λόγια: αν κάτι φαίνεται καλό στα χαρτιά πρέπει να είναι αληθινό.

Εφόσον η «μεγάλη» θεωρία και τα ιερά θεμελιώδη αξιώματα της όπως μας προσφέρονται από κάποιον «μεγάλο» και «αλάνθαστο» στοχαστή είναι σωστά – όλα τα νέα επιστημονικά δεδομένα στη συνέχεια μετρώνται από το πώς αυτά σχετίζονται με τα αξιώματα της «μεγάλης» θεωρίας και όχι πώς αντικατοπτρίζουν πραγματικά την πραγματικότητα και εάν τα δεδομένα δεν υποστηρίζουν την «μεγάλη» θεωρία, τότε αυτά θα πρέπει απλά να απορριφθούν ή να απαξιωθούν.

Μεγάλες μετατοπίσεις που είναι τόσο χαρακτηριστικές στις φυσικές επιστήμες, δεν συμβαίνουν στις κοσμικές πολιτικές θρησκείες, διότι κάθε τι που θα μπορούσε να απειλήσει τη θέση της ιεροσύνης της πολιτικής θρησκείας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με καταστολή και δημόσια κατακραυγή. Όταν οι θεωρίες της πολιτικής επιστήμης γίνουν εργαλεία για την πολιτική εξουσία τα πράγματα παίρνουν πράγματι πολύ άσχημη τροπή – οι άνθρωποι τείνουν να είναι περισσότερο από πρόθυμοι να αρνηθούν ακόμα και τις πιο απλές και προφανείς αλήθειες και απαιτούν και οι άλλοι να κάνουν το ίδιο ακριβώς για να παραμείνουν στην κορυφή. Ως εκ τούτου, θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι ο σύγχρονος αριστερισμός είναι στην πραγματικότητα μια θρησκευτική σέκτα ή ακόμα χειρότερα – είναι μια μορφή αυτισμού.

Η αριστερά φαίνεται να επαναλαμβάνει πάντα τα ίδια λάθη του δογματισμού, της άρνησης, του ολοκληρωτικού κράτους και της προσωπολατρίας, ανεξάρτητα από το χρόνο και τον τόπο και σε κάθε επίπεδο, από μικροσκοπικές ομάδες που έχουν αποσχιστεί μέχρι γιγαντιαίες υπερδυνάμεις.

Μια αποκαλυπτική λεπτομέρεια είναι ότι όταν πρόκειται για το θέμα της Φυλής οι αριστεροί απορρίπτουν εντελώς ότι αυτή μπορεί να έχει οποιαδήποτε επίδραση στην ανθρώπινη ευφυΐα, την συμπεριφορά ή την κοινωνική επιτυχία. Αυτό είναι λίγο περίεργο, διότι αν πραγματικά από όπου και να δείτε το θέμα της φυλής, αυτή ανήκει στη σφαίρα της ύλης και του υλισμού. Η φυλή, αν μη τι άλλο, είναι αντικείμενο φυσικό και ιατρικό που μπορεί επιστημονικά να μελετηθεί, να μετρηθεί και να ελεγχθεί.

Είναι κάπως περίεργο, ότι όταν πρόκειται για την φυλή, οι πιο ένθερμοι – αυτοαποκαλούμενοι υλιστές ξαφνικά γίνονται ιδεαλιστές.

Παραδοσιακά, η διελκυστίνδα πολέμου μεταξύ ημών των εθνικιστών και των αριστερών ήταν σχετικά με την κατηγορία εναντίον του έθνους – η οποία είναι πιο θεμελιώδης ή πραγματική κοινότητα. Ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω την επιθετική αλαζονεία των μαρξιστικών διανοούμενων, όταν απέρριπταν χωρίς δεύτερη σκέψη το έθνος ως τίποτα άλλο παρά «αστική φαντασία».

Προφανώς, τόσο το έθνος όσο και η τάξη είναι ανθρωπογενείς κατασκευές – οπότε γιατί θα πρέπει το έθνος να είναι λιγότερο πραγματικό ως κοινότητα. Για άλλη μια φορά γίνεται σαφές ότι αυτή η ονομαζόμενη «επιστημονική κοσμοθεωρία» είναι μόνο μια εκδήλωση του αταβιστικού μίσους που οι κόκκινοι διανοούμενοι αισθάνονται προς τις ίδιες τους τις εθνοτικές ρίζες.

Συνεπώς, το ερώτημα παραμένει : μπορεί αυτό το μίσος που έχει κάποιος για τον ίδιο του τον εαυτό να δουλέψει ως κινητήρια δύναμη για μια πολιτική αναταραχή, επανάσταση, μια πλήρη κατάληψη της εξουσίας – όπως οι αριστεριστές υπολογίζουν;

Πράγματι, αυτό στην πραγματικότητα φαίνεται να είναι δυνατόν, εάν είστε ακαδημαϊκός ή εργάζεστε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, διότι, σε γενικές γραμμές οι ακαδημαϊκοί και οι δημοσιογράφοι είναι απλά πνευματικές πόρνες – αλλά στον πραγματικό κόσμο, φυσικά, αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει – απλά δεν είναι στο πολιτιστικό μας DNA .

Καθώς η εθνική και κοινωνική πίεση αυξάνεται λόγω της μαζικής μετανάστευσης και της παγκοσμιοποίησης δύο πράγματα θα συμβούν:

Πρώτον:

Το εθνικιστικό κίνημα θα αυξηθεί και τελικά θα κάνει το ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός. Το εθνικιστικό κίνημα θα ορμήσει από την πολιτική και πολιτιστική περιφέρεια στην κεντρική σκηνή και θα αρχίσει να κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο και τη λαϊκή κουλτούρα. Ξαφνικά η εθνικιστική πολιτιστική κριτική φαίνεται να είναι ο πιο πνευματικός και ριζοσπαστικός τρόπος να αμφισβητήσεις το σύστημα.

Δεύτερον:

Καθώς τα εθνικιστικά επιχειρήματα αναπτύσσονται και αρχίζουν να κυριαρχούν στη δημόσια συζήτηση, η όλο και πιο απογοητευμένη και απομονωμένη αριστερά οδηγείται στην κατρακύλα. Αυτό συμβαίνει επειδή όσο πιο αποδεκτό και μοντέρνο γίνεται να εκφράζει κάποιος την ανησυχία του για την επιβίωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, των παραδόσεων, της ταυτότητας, και των ίδιων των λαών της Ευρώπης κλπ. τόσο περισσότερο η ριζοσπαστική αριστερά θα πρέπει να του επιτεθεί. Και η ριζοσπαστική αριστερά έχει δίκιο, βεβαίως, γιατί ακόμα και όταν δεν λέγεται ξεκάθαρα, αυτός ο συναισθηματισμός απλώς καλύπτει τον εγγενή και συχνά υποσυνείδητο ρατσισμό και εθνικισμό μας.

Έτσι τελικά η ριζοσπαστική αριστερά οδηγείται ή δελεάζεται στο να εγκαταλείψει την εύγλωττη ρητορική της κατά του ρατσισμού, διακοσμημένη με ανθρωπιστικές κοινοτοπίες, και ανοιχτά να δηλώσει ότι θέλει απλώς να καταστρέψει τους λαούς της Ευρώπης.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι οι ιδεολογίες έχουν να κάνουν περισσότερο με την ιδιοσυγκρασία του ατόμου από ό, τι με την λογική. Οι απόψεις των ανθρώπων στην πολιτική βασίζονται κυρίως σε συναισθήματα και όχι σε ψυχρή και υπολογιστική λογική και αντικειμενικές και καλά ενημερωμένες εκτιμήσεις της κοινωνικής θέσης ενός ατόμου. Στην συνέχεια, οι άνθρωποι τείνουν να εξορθολογίζουν τις συναισθηματικές τους επιλογές με την παραγωγή κάθε είδους φανταχτερής θεωρίας – αλλά οποιαδήποτε θεωρία στον κόσμο δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι τα πολιτικά συστήματα συμπεριφοράς και πεποιθήσεων είναι απλώς αντανακλάσεις της βασικής νοοτροπίας και σκέψης του συνόλου των ανθρώπων.

Αν το πρώτο σας ένστικτο είναι να αγαπάτε την Αγγλία, αν ενδιαφέρεστε ιδιαίτερα για την ιστορία και τις παραδόσεις της Αγγλίας, αν είστε περήφανος για τα επιτεύγματά της, εάν έχετε έντονα συναισθήματα για το αγγλικό λαό και θέλετε να ζήσετε ανάμεσά του και να τον προστατεύσετε, τότε προφανώς έχετε γίνει ένας εθνικιστικής. Εάν δεν δίνετε δεκάρα για αυτά τα πράγματα, ε, τότε το πιο πιθανό είναι να έχετε γίνει ένας φιλελεύθερος (λίμπεραλ).

Εάν, ωστόσο, μισείτε την Αγγλία και ό, τι αυτή αντιπροσωπεύει, αν το πρώτο ένστικτό σας είναι να βλάψετε τον αγγλικό λαό, αν θέλετε να μολύνετε τις αγγλικές παραδόσεις, να καταργήσετε την αγγλική κουλτούρα, αν νομίζετε ότι ένα έθνος που πραγματικά θα πρέπει να πεθάνει και οι φορολογούμενοι που κατά βάση είναι οι «ταξικοί εχθροί» σας, θα πρέπει να εξακολουθούν να σας παρέχουν τον παρασιτικό τρόπο ζωής σας, ε, τότε, η θέση σας είναι σίγουρα στις τάξεις της ριζοσπαστικής αριστεράς – μπορείτε να συνεχίζετε να φαντασιώνεστε το βιασμό και τη δολοφονία της Αγγλίας και απλά να τα αποκαλείτε «πρόοδο». Νομίζω ότι μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ο σύγχρονος ριζοσπαστικός αριστερισμός είναι απλά μια αντανάκλαση μιας πρωτόγονης τραμπούκικης νοοτροπίας.

Όσον αφορά τους λίμπεραλς είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσετε ότι τώρα που η πλοκή πυκνώνει και το σύστημα αντιμετωπίζει μια επιδείνωση της κρίσης οι λίμπεραλς στρέφονται όλο και περισσότερο στον ολοκληρωτισμό. Η ελευθερία της σκέψης είναι ανεκτή μόνο εφ’ όσον οι απόψεις που εκφράζονται συμπίπτουν με τη λίμπεραλ «κομματική γραμμή». Ο ιστορικός ρεβιζιονισμός ή οποιαδήποτε μορφή κριτικής εναντίον της πολυπολιτισμικότητας ή αντίθετες απόψεις σχετικά με τη φυλή και τη ευφυΐα αντιμετωπίζονται με δρακόντειους νόμους και σκληρές τιμωρίες.

Οι λίμπεραλς, που συνήθιζαν να καυχώνται ότι είναι ένθερμοι υπερασπιστές της ελευθερίας του λόγου, τώρα μανιωδώς ψάχνουν για δικαιολογίες για να περιοριστεί η ελευθερία του λόγου. Οι λίμπεραλς είναι ακόμη πρόθυμοι να ξεκινήσουν το κυνήγι μαγισσών εναντίον ανθρώπων που κάνουν αστείες χειρονομίες και καθώς οποιοδήποτε αντικείμενο ή χειρονομία ή λέξη ή σύμβολο ή αριθμό μπορεί να θεωρηθεί ως ένα όχημα «εγκλήματος σκέψης» ή μικρο-επιθετικότητα, οι λίμπεραλς ζουν τώρα σε μια κατάσταση συνεχούς παράνοιας .

Πώς μπορεί αυτός ο φιλελεύθερος / λίμπεραλ ολοκληρωτισμός να εξηγηθεί. – Η εξήγηση είναι πραγματικά πολύ απλή.

Τόσο ο φιλελευθερισμός / λιμπεραλισμός όσο και ο αριστερισμός έχουν τις ρίζες τους στη Γαλλική Επανάσταση. Το ευαγγέλιο της «ελευθερίας, ισότητας, αδελφοσύνης» (“liberté, egalité, fraternité”) σερβίρεται μόνο ελαφρώς διαφορετικά σε διαφορετικά ακροατήρια – αλλά η ουσία παραμένει η ίδια.

Ως εκ τούτου, δεν είναι να απορεί κανείς που τώρα καθώς το σύστημα βρίσκεται σε κρίση, οι φιλελεύθεροι συμπεριφέρονται όλο και περισσότερο σαν τους ιδεολογικούς τους προκατόχους τους – τους Ιακωβίνους.

Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι φιλελεύθεροι και αριστεροί είναι βασικά το ίδιο πράγμα.

Και οι δύο ιδεολογίες πιστεύουν στη λεγόμενη «πρόοδο» και το πώς εξηγούν όλη την ανθρώπινη ιστορία. Για τους αριστερούς και τους φιλελεύθερους, αυτή η πρόοδος σημαίνει ότι η ίδια κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πνευματική ανάπτυξη που έλαβε χώρα στην Ευρώπη μετά τον Μεσαίωνα, όπου ο καπιταλισμός και η εκβιομηχάνιση έσπασαν το παραδοσιακό φεουδαρχικό κόσμο μπορεί να εφαρμοστεί και πρέπει να εφαρμοστεί καθολικά σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη.

Και οι δύο ιδεολογίες τοποθετούν την πίστη τους στην οικονομία ως κινητήρια δύναμη της προόδου. Είναι η επέκταση της σύγχρονης οικονομίας και των βιομηχανικών μεθόδων παραγωγής που θα αφαιρέσει τις αράχνες της δεισιδαιμονίας, τις ασφυκτικές παραδόσεις και τις «καταπιεστικές κοινωνικές δομές». Η σύγχρονη οικονομία πιστεύεται ότι θα ενοποιήσει τον κόσμο – που σημαίνει ότι ο κόσμος θα γίνει ομοιογενής και θα ανέβει σε ένα «νέο επίπεδο».

Είναι αυτός ο ρηχός και επιφανειακός οικονομισμός, ο οποίος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος τόσο του σύγχρονου αριστερισμού, όσο και του σύγχρονου φιλελευθερισμού. Η απλοϊκή πεποίθηση ότι κάθε ανθρώπινος πολιτισμός και κοινωνική συμπεριφορά και αλληλεπίδραση μπορεί να υποβαθμιστεί σε απλά οικονομικά δεδομένα. Διακοσμημένα με τη συναισθηματική σέκτα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Η μόνη διαφορά είναι ότι οι φιλελεύθεροι πιστεύουν ότι ο παράγοντας της «προόδου» είναι η μεσαία τάξη, ενώ οι αριστεροί τοποθετούν την ελπίδα τους στην εργατική τάξη.

Ως εκ τούτου, και τα δύο στρατόπεδα υποστηρίζουν την παγκοσμιοποίηση: Οι φιλελεύθεροι αναμένουν ότι με τη δημιουργία μιας παγκόσμιας μεσαίας τάξης μπορούμε να ξεπεράσουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος μας, ενώ οι αριστεροί υπολογίζουν ότι μέσα από την εκβιομηχάνιση του τρίτου κόσμου μπορεί κανείς να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο βιομηχανικό προλεταριάτο, που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για μια «παγκόσμια επανάσταση». Και οι δύο επίσης βλέπουν τη μετεγκατάσταση της δυτικής βιομηχανικής παραγωγής ως τρόπο πληρωμής του «ηθικού χρέους» που η Δύση οφείλει στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η προκύπτουσα ανεργία στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ δεν ενοχλεί αυτούς τους αστούς φαντασιόπληκτους.

Σε τελική ανάλυση είναι σαφές ότι τόσο ο σύγχρονος αριστερισμός όσο και ο φιλελευθερισμός είναι κοσμικές θρησκείες, δύο διαφορετικές εκδόσεις της ίδιας, πανάρχαιας, ιδεολογίας του πεπρωμένου, του δυτικού μεσσιανισμού, ο οποίος έχει τις ρίζες της στον Χριστιανισμό (;). Ως αποτέλεσμα αυτής της μονομαχίας των αντιθέτων, του Γιν και του Γιανγκ, η θέσης και η αντίθεση ενήργησαν σε όλο τον κόσμο ως οχήματα του αναγκαστικού εκσυγχρονισμού και εκδυτικισμού.

Τι γίνεται συνεπώς, με την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Την ΕΕ μας την έχουν παρουσιάσει ως ένα «σχέδιο ειρήνης» – έδωσαν ακόμα και βραβείο Νόμπελ Ειρήνης σε αυτό το καταραμένο πράγμα! Μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι είμαστε κατά κάποιον τρόπο συλλογικά «χρεωμένοι» στην ΕΕ για την «ειρήνη» και την «ευημερία» που έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε στη Δυτική Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια. Εκβιαζόμαστε συναισθηματικά από την ελίτ της ΕΕ με την απλοϊκό ισχυρισμό ότι χωρίς υπακοή προς την ΕΕ, θα υπάρξει πόλεμος στην Ευρώπη ξανά.

Αλλά εδώ είναι όπου οι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης συγχέουν σκόπιμα την αιτία και το αποτέλεσμα.

Και πως; – Λοιπόν, η ίδρυση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν το αποτέλεσμα της συντριπτικής επιθυμίας για ειρήνη που αισθάνθηκαν οι Ευρωπαίοι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αυτή η αποφασιστικότητα να μην έχουμε και πάλι πόλεμο στην Ευρώπη, αυτή η απόλυτη πεποίθηση ότι οι Ευρωπαίοι είναι αδελφοί και αδελφές και ότι δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιήσει βία το ένα κράτος εναντίον του άλλου, είναι αυτά που κρατούν τα έθνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης μακριά από το να πολεμάει το ένα το άλλο, ακόμη και σήμερα.

Αλλά οι ίδιοι οι γραφειοκράτες της ΕΕ δεν έχουν σταματήσει ούτε έναν πόλεμο!
Η γραφειοκρατία της ΕΕ δεν έχει ακινητοποιήσει ή αποστρατεύσει ούτε έναν επιθετικό στρατό. Κανένα κράτος της ΕΕ δεν απέφυγε να επιτεθεί στο γειτονικό του, απλώς και μόνο επειδή θα αποτελούσε παραβίαση της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Αναρωτιέμαι τι θα έκαναν οι άνθρωποι συνειδητοποιούσαν ότι ακόμα και αν η ΕΕ, με όλους τους γραφειοκράτες της, την γραφειοκρατία της, τα φανταχτερά γραφεία της, τις οδηγίες της, τους επιτρόπους της κλπ κλπ εξαφανίζονταν στο λεπτό αυτή την στιγμή – τα κράτη μέλη θα εξακολουθούσαν να μην πολεμούν μεταξύ τους πια.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση γρήγορα τώρα στρέφεται εναντίον της αρχικής ιδέας της διατήρησης της ειρήνης στην Ευρώπη.

Κατ’ αρχάς, η ιδέα στην οποία η ΕΕ βασίζεται, ήταν πολύ ευγενική και αξιοσέβαστη:
Η οικονομική συνεργασία μεταξύ κυρίαρχων εθνών.
Στη συνέχεια, όμως αυτό το υψηλό ιδανικό έγινε αντικείμενο καπηλείας από ευκαιριακούς γραφειοκράτες, άπληστους κεφαλαιοκράτες και άβουλους πολιτικούς.

Ξαφνικά η οικονομική συνεργασία ανάμεσα σε κυρίαρχα έθνη δεν ήταν αρκετή πια –

Ω, όχι, έπρεπε να το πάνε πιο πέρα:
Έπρεπε να έχουν μια ενιαία οικονομία
έπρεπε να έχουν ένα κοινό νόμισμα
έπρεπε να έχουν μια ομοσπονδιακή Ευρώπη.

Και τώρα αυτή η κακοσχεδιασμένη συγκέντρωση πολιτικής και οικονομικής δύναμης έχει στην πραγματικότητα προκαλέσει περισσότερη δυσαρέσκεια και καχυποψία μεταξύ των Ευρωπαίων από οτιδήποτε άλλο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα έθνη στη Νότια Ευρώπη πεθαίνουν από την πείνα και οι Έλληνες έχουν ξεδιάντροπα και άδικα δεχτεί επίθεση από τα μέσα ενημέρωσης μόνο και μόνο για να παραπλανήσουν τους απογοητευμένους φορολογούμενους της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Ο ελληνικός λαός έμεινε ακάλυπτος μόνο και μόνο για να σώσει το πρόσωπο των ολιγαρχών της ΕΕ.

Το δίδαγμα που πρέπει να αντλήσουμε από όλα αυτά είναι ότι μετά από κάποιο σημείο, όσο περισσότερο προσπαθούν να επιφέρουν την «ένταξη» στην Ευρώπη, τόσο περισσότερο θα προκαλούν αποσύνθεση.

Αλλά ακριβώς όπως και κάθε άλλος άπληστος, αυτο-διαιωνιζόμενος οργανισμός η ΕΕ αρνείται να παραδεχθεί τα λάθη της και προσπαθεί να διορθώσει την κατάσταση με το να συγκεντρώνει εξουσίες ακόμη περισσότερο. Έτσι, όταν ο επόμενος γύρος των προβλημάτων ξεκινήσει θα είναι πολύ χειρότερη από ό, τι ήταν μέχρι στιγμής.

Ξέρετε το φιλελεύθερο δόγμα: Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι – και ίδιοι! – αυτά τα συναισθηματικά σκουπίδια πώς «όλοι είμαστε το ίδιο», πως όλοι κλαίμε και γελάμε και αγαπάμε και παίζουμε κ.λπ. κ.λπ.

Αυτή η ρηχή πίστη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και η πτώση του φιλελεύθερου συστήματος. Κατά τη διάρκεια αυτών των τελευταίων δεκαετιών, όπως μας έχουν αναγκάσει να δεχτούμε κάθε φουσκωμένο κύμα αλλοδαπών στα σπίτια μας και όπως είχαμε εμπειρία από πρώτο χέρι των αποτελεσμάτων του εκσυγχρονισμού δυτικού τύπου στον αναπτυσσόμενο κόσμο, έχει γίνει οδυνηρά σαφές για εμάς ότι πράγματι, οι άνθρωποι και οι πολιτισμοί σε αυτόν τον πλανήτη είναι πολύ διαφορετικοί τόσο που μερικές φορές είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι θα μπορούσαν ακόμη και να είναι του ιδίου είδους!

Έχει γίνει σαφές ότι εάν μπορούμε να θεωρήσουμε ως όργανο μέτρησης τη δυνατότητα δημιουργίας και διατήρησης μιας σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας, τότε οι λαοί, οι πολιτισμοί και οι φυλές δεν είναι όμοιες και σίγουρα δεν είναι ίσες.

Οι επανειλημμένες αποτυχίες των τριτοκοσμικών κοινωνιών να μιμηθούν τον εκσυγχρονισμό δυτικού στυλ και την εκβιομηχάνιση δείχνουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη είναι προορισμένοι για μια ζωή σε καλύβες από λάσπη ή παραγκουπόλεις – εκτός, φυσικά, αν καταφέρουν να έρθουν στην Ευρώπη, όπου θα τους παρέχονται τα πάντα δωρεάν.

Ένα σημάδι της αλλαγής στο πνευματικό μας επίπεδο, ωστόσο, είναι ότι επιτέλους, αρχίζουμε να αναλύουμε τις κουλτούρες και τους πολιτισμούς χωρίς την παραδοσιακή μαρξιστική ενοχή ή την επίσημη φιλελεύθερη αισιοδοξία. Είμαστε σε θέση να βλέπουμε τους πολιτισμούς έτσι όπως είναι – με τις αδυναμίες τους και τις δυνάμεις τους σε κάθε λεπτομέρεια – και έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο και σχεδόν αδύνατο είναι να τους αλλάξουμε. Μπορούμε επιτέλους να αναγνωρίσουμε ότι οι πολιτισμοί τείνουν να επαναλαμβάνουν ορισμένα πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς και ομαδικής ψυχολογίας ξανά και ξανά. Μόνο η επιφάνεια, οι γαρνιτούρες αλλάζουν, αλλά η ουσία του πολιτισμού παραμένει η ίδια.

Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι πολιτισμοί είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλώς πολύχρωμα ρούχα, πικάντικα τρόφιμα και εξωτικά έθιμα – οι πολιτισμοί είναι πολύ πιο πολύπλοκα συστήματα συμπεριφοράς, κοινωνικής ψυχολογίας και συναισθηματικών αντιδράσεων, που βασίζονται στον πολιτισμό και τη φυλή, από ότι ο ρηχός μαρξιστής ή φιλελεύθερος παρατηρητής θα μπορούσε ποτέ κατανοήσει ή να δεχτεί.

Μπορούμε, ωστόσο, να δεχθούμε ότι τα υποκείμενα πολιτιστικά πρότυπα, τα δομικά στοιχεία του πολιτισμού, μπορεί να είναι εξίσου καθοριστικοί παράγοντες για την επιτυχία ενός πολιτισμού ή ενός μεμονωμένου ατόμου ως προς τη φυλή. Και μπορούμε επίσης να δεχτούμε ότι ο πολιτισμός πάντα, τελικά, αντανακλά το χαρακτήρα της φυλής.

Μπορούμε, ωστόσο, τώρα, επιτέλους, να εκτιμήσουμε τον ανώτερο χαρακτήρα του πολιτισμού μας. Ό, τι και αν οι Ευρωπαίοι έχουν δημιουργήσει σε αυτόν τον πλανήτη δεν μπορεί να αντιγραφεί απλά μέσω τεχνικών εγχειριδίων, η ουσία της Ευρώπης δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο μίμησης μέσω ψήφισης νόμων, το ευρωπαϊκό πνεύμα δεν μπορεί να αντιγραφεί απλά φορώντας ευρωπαϊκά ρούχα ή χτίζοντας ένα κτίριο που φαίνεται ευρωπαϊκό. Τα αποτελέσματα αυτών των προσπαθειών θα είναι μόνο μια παρωδία, μια φενάκη, ένα γκροτέσκο αστείο, μια ετοιμόρροπη πρόσοψη στη ζούγκλα.

Η Ευρώπη είναι πάντα κάτι πολύ περισσότερο και αυτός είναι ο λόγος που οι εκτός Ευρώπης, τελικά, δεν μπορούν να νικήσουν την Ευρώπη!

Τι γίνεται λοιπόν, με την «Αραβική Άνοιξη» και πώς αυτή επηρεάζει τον σκοπό μας.

Η «Αραβική Άνοιξη» ήρθε πολύ ξαφνικά και μας εξέπληξε όλους. Εξίσου εκπληκτικό είναι το πόσο ευεργετική μπορεί να είναι στον αγώνα μας. Η «Αραβική Άνοιξη» μας βοηθά με δύο τρόπους:

Πρώτα:

Δεδομένου ότι οι αραβικές χώρες παύουν να λειτουργούν ως κράτη και γίνονται εντελώς ανίκανες να φυλάξουν τα σύνορά τους, η δημογραφική πίεση κατά της Ευρώπης μεγαλώνει δραματικά. Οι αραβικές κοινωνίες γίνονται όλο και πιο δυσλειτουργικές και ανίκανες να λύσουν τα οικονομικά τους προβλήματα κάτω από την αυξανόμενη πίεση της πληθυσμιακής έκρηξης και του εμφυλίου πολέμου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, όχι μόνο ο τοπικός πληθυσμός να είναι πρόθυμος να δοκιμάσει το επικίνδυνο ταξίδι προς την Ευρώπη, αλλά και σχεδόν όλη η Αφρική και η Νότια Ασία να είναι πλέον σε θέση να περάσουν μέσα από αυτές τις χώρες και να κατευθυνθούν προς την Ευρώπη.

Γι ‘αυτό είναι απολύτως βέβαιο ότι στο μέλλον οι εθνοτικές αντιθέσεις θα αυξηθούν δραματικά.

Και, για ανθρωπιστικούς λόγους – επειδή η διέλευση της Μεσογείου υποστηρίζει την ανθρώπινη ζωή – η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πιο πιθανό, σε κάποιο σημείο, να αρχίσει να βοηθάει τους μετανάστες να διασχίσουν τη θάλασσα και να φτάσουν με ασφάλεια στην Ευρώπη και, στη συνέχεια, προκειμένου να αποφευχθεί ο συνωστισμός στα στρατόπεδα προσφύγων στη Νότια Ευρώπη, να αρχίζουν επίσης να μεταφέρουν τους πρόσφυγες σε όλη την Ευρώπη, χρησιμοποιώντας την συλλογική ευρωπαϊκή «ευθύνη» και την «ανθρωπιστική κρίση» ως προσχήματα ή οι χώρες της Νότιας Ευρώπης απλά θα τους αφήνουν να περνάνε μέσα ούτως ή άλλως.

Όσο περισσότερη υποστηριζόμενη από κυβερνήσεις και ΕΕ μαζική μετανάστευση υπάρχει, τόσο περισσότερο θα μεγαλώνει η οργή και η αγανάκτηση μεταξύ των εκτοπισμένων ιθαγενών της Ευρώπης. Αυτό, φυσικά, δεν θα περάσει απαρατήρητο από τις δυνάμεις του συστήματος και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ελίτ πρόθυμα θα χρησιμοποιήσει όλο και πιο σκληρές μεθόδους για να συντρίψει την δημιουργία «ρατσιστικών» αισθημάτων και αυτό θα μεγαλώσει κι άλλο το χάσμα μεταξύ κράτους και λαού. Κάτι το οποίο φυσικά εξυπηρετεί τους σκοπούς μας.

Στο παρελθόν το κράτος ήταν σε θέση να καθοδηγεί τις μάζες προς τη σωστή κατεύθυνση, χρησιμοποιώντας το καρότο και το μαστίγιο – τώρα λόγω των προβλημάτων με την οικονομία το καρότο έχει αρχίσει και φεύγει και αυτό που έχει απομείνει είναι το μαστίγιο.

Η «Αραβική Άνοιξη» βοηθά τον σκοπό μας και με έναν άλλο ενδιαφέροντα τρόπο.

Δεδομένου ότι οι αραβικές κοινωνίες, η μία μετά την άλλη βυθίζονται σε παρατεταμένους εμφύλιους πολέμους, η απέραντη θρησκευτική βία λειτουργεί ως το τέλειο γόνιμο έδαφος για τη διεθνή τρομοκρατία, και ακόμα περισσότερο: Ένας αυξανόμενος αριθμός νεαρών μουσουλμάνων πάνε σε αυτές τις περιοχές και εντάσσονται στις ένοπλες συγκρούσεις.

Όταν αυτοί οι άνθρωποι επιστρέψουν πίσω στις χώρες τους, θα έχουν περάσει από μια μετατροπή – θα έχουν γίνει μάχιμοι βετεράνοι της παγκόσμιας Τζιχάντ:
Θα ξέρουν πώς να χρησιμοποιούν τα όπλα
Θα ξέρουν πώς να οργανωθούν
και περισσότερο από οτιδήποτε άλλο – δεν θα φοβούνται κανέναν και δεν θα φοβούνται να πεθάνουν.

Εκείνοι που είχαν μείνει στην Ευρώπη θα τους θαυμάσουν και θα μάθουν από αυτούς – και έτσι το κίνημα της τζιχάντ στην Ευρώπη θα κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Θα γίνει πιο τολμηρό, αποτελεσματικό και θανατηφόρο.

Καθώς το κίνημα της τζιχάντ θα μεγαλώνει και θα γίνεται μια πραγματικά τρομερή δύναμη, θα γίνει προσπάθεια να βγει κάποιο νόημα από αυτήν την κατάσταση. Τότε θα προσφέρονται δύο διαφορετικά είδη παραμυθιού για να μας κρατήσουν ήρεμους.

Θα υπάρχει η επίσημη γραμμή που θα τροφοδοτείται από το κράτος και θα είναι τα αισιόδοξα φιλελεύθερα λόγια περί «πολυμορφίας» και «πολυπολιτισμικότητας» – και «διαλόγου μεταξύ των θρησκειών» … και άλλα βαρετά που προξενούν χασμουρητά…

Η πιο νευρική έκδοση με κάποια αξιοπιστία σύγκρουσης πολιτισμών στους δρόμους, προέρχεται από την αριστερά, αλλά εξακολουθεί να είναι ουσιαστικά ο ίδιος παλιός σπασμένος αριστερός δίσκος, όπου είμαστε εμείς οι κατηγορούμενοι για ό, τι κακό έχει γίνει ή γίνεται σε αυτόν τον πλανήτη, και η λύση που μας προσφέρεται είναι ότι θα πρέπει απλά να αφεθούμε και να πεθάνουμε.

Περιττό να πούμε ότι, τελικά οι άνθρωποι θα αρχίσουν να κουράζονται από αυτές τις εξηγήσεις και θα αρχίσουν να αναζητούν εντελώς νέας μορφής απαντήσεις – και εμείς θα τους τις παρέχουμε.

Και τελικά.

Στον τομέα των μελετών των μέσων ενημέρωσης έχει προκύψει μια ενδιαφέρουσα θεωρία. Αυτή προτείνει ότι τα συναισθήματα γίνονται ολοένα και πιο σημαντικά στο δυτικό πολιτισμό και ο λόγος για αυτό είναι επειδή τώρα εισερχόμαστε στην εποχή του νεο-ρομαντισμού.

Και πράγματι, αν το σκεφτείτε – η Φαντασία και ο Μεσαίωνας είναι πολύ στη μόδα στη λαϊκή κουλτούρα και την ψυχαγωγία. Ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και παιχνίδια στον υπολογιστή είναι γεμάτα με μύθους και λαϊκές παραδόσεις. Τα παιχνίδια στον υπολογιστή διδάσκουν επίσης – ειδικά τους νέους άνδρες – την ιστορία, τον πόλεμο, τη στρατηγική, τη γεωπολιτική και την τέχνη να δημιουργείς αυτοκρατορίες. Και τότε προκύπτουν υποκουλτούρες όπως η Gothic και φυσικά η Heavy Metal σκηνή – ειδικά η Power Metal. Έχοντας όλα αυτά κατά νου, είναι σαφές ότι η αλλαγή είναι στον αέρα – κάτι στριφογυρνάει στο Βορρά.

Τώρα, αν πραγματικά κατευθυνόμαστε προς την εποχή του νεο-ρομαντισμού τα πράγματα γίνονται πραγματικά ενδιαφέροντα!!! Επειδή πρέπει να θυμόμαστε ότι ο εθνικισμός ήταν προϊόν της εποχής του ρομαντισμού.

Δεδομένου ότι η εποχή της λογικής και της διαφώτισης κατέληξε στο χάος και την τρέλα της Γαλλικής Επανάστασης, η συλλογική ψυχή των Ευρωπαίων άρχισε να αναζητά απαντήσεις σε άλλα σημεία με αποτέλεσμα να προκύψει το ρομαντικό κίνημα.

Έτσι, αν αυτή η θεωρία είναι αλήθεια, οι εθνικιστές είναι έτοιμοι να χτυπήσουν το motherload της συλλογικής ευρωπαϊκής ψυχής, μια τεράστια δεξαμενή συναισθηματικής ενέργειας και κρυμμένων υπόγειων ρευμάτων του νου. Επειδή οι εθνικιστές είναι η νέα ρομαντική κίνηση.

Και πράγματι, αν πραγματικά το σκεφτείτε, είναι σαφές ότι αφήνουμε πίσω μας την εποχή του ψευτο-αριστερού λόγου και του ψεύτικου φιλελεύθερου διαφωτισμού.

Ο αριστερισμός και ο αστικός φιλελευθερισμός, τα δίδυμα αδέλφια της Γαλλικής Επανάστασης, δείχνουν την αληθινή τους φύση για άλλη μια φορά – καθώς το απαραίτητο υλικό που χρησιμεύει για να στηριχθεί το παραμύθι τους «Ας-ενώσουμε- τα-χεράκια-μας-και-ας-πούμε-we-are-the-world» – καταρρέει.

Άρχισα την ομιλία μου, παραφράζοντας τον Καρλ Μαρξ* και τώρα θα ήθελα να ολοκληρώσω την ομιλία μου με μια άλλη προσφορά – αυτή τη φορά από τον Gandalf (“The Lord of the Rings”), επειδή πιστεύω ότι τα λόγια του συνοψίζουν πολύ καλά την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα:

“The board is set, the pieces are moving. We come to it at last, the great battle of our time.”

(“Η σκακιέρα έχει στηθεί, τα πιόνια κινούνται. Ήρθε επιτέλους, η μεγάλη μάχη της εποχής μας”).

* Το «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη…» είναι φράση του Μαρξ με την οποία άρχιζε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Αναφέρονταν στο «φάντασμα του Κομμουνισμού» και στην προοπτική των «προλεταριακών επαναστάσεων» που θα ξέσπαγαν στην Ευρώπη και θα ανέτρεπαν τον καπιταλισμό.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ